خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) - ادبیات می تواند (و شاید، باید) ثبت لحظه های ناگفته ای باشد که شناخت و تحلیل شان جز از همین رهگذر ممکن نیست.  این لحظه ها در زوایای «معبد لاک پشت» نوشته میترا معینی   پنهان اند.

معبد کوچکی با دهلیزهای تو در تویی از ده قصه و لحظه هایی همچون:

«عقربه های بزرگ ساعت هال را نگاه می کنم.عقربه های کوچکتر شادمانه می رقصند و می دوند تا او را از من دور کنند. کمی بیشتر از آن طرف دنیا، تا کانادا» (ص 24)

« بعضی وقتها چیزهایی را تغییر می دهم تا شاید بتوانم دوستشان داشته باشم یا تحملشان کنم. مثلاً وقتی به آیدین فکر می کنم فاصله چشمهایش را بیشتر می کنم و ابروها را بالاتر می برم..»(ص27)

« به چشم هام که توی آینه نگاه می کردم می ترسیدم. سیاهی چشم ها دودو می زد. انگار چیز تهدیدکننده ای ته نگاهم بود؛ یا کسی غیر از خودم توی آنها بود که ضربالاجلی را تعیین می کرد.»( ص30)

اما آیا داستان تنها روایت همین لحظه هاست و آیا روایت هایی از این دست که گاه بی محابا به شعر پهلو می زند؛ سپس همچون شعری فراموش شده به یاد می آید یا داستانی که به سادگی  می شود آن را برای دیگری باز گفت؟

با خواندن داستان های معبد لاک پشت، ذرات گمشده خاطرات در زوایای کور ذهنت می درخشند و تو را وا می دارند تا آنها را کنار هم بگذاری و به یاد بیاوری که زمانی دور، خیلی دور، تو نیز چنین لحظه های شگفتی را تجربه کرده بودی. لحظه هایی که هرگز گمان نمی کردی فراموش شوند.