خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)- محمدجعفر محمدزاده: «می‌گوییم از رودکی تا جامی، از جامی تا صبا و از صبا تا نیما، سایه را هم باید نقطه عطف دیگری از تاریخ شعر و ادبیات ایران و پیونددهنده ادبیات سنتی با خوانندگان و علاقه‌مندان شعر امروز دانست.
 
سایه متعلق به ایران و قله‌‌ای برافراشته از تاریخ هزار و دویست ساله شعر و ادبیات فارسی است. او درختی سربرآورده و برومند است که ریشه در تاریخ شعر سنتی پارسی دارد. از این پس نیز گلستان وطن پارسی را به سان سروی برافراشته دیدبانی خواهد کرد و شعر و سنجه‌ای دقیق برای غزل فارسی خواهد بود.
 
او سایه‌ی گسترده شعر و ادبیات ایران است؛ حتی اگر چندی دور از ارغوانش زیسته باشد. او به دامن ایرن بازخواهد گشت و جسم، روح و آثارش از آن ایران خواهد ماند.

حضور معنوی او برای شعر فارسی ارزشمند و جریان‌ساز است و نمی‌توان با مرگ او جای او را در شعر و ادبیات ایران خالی دانست؛ بودن او تازه آغاز شده است، همان‌گونه که در حیاتش جان تازه‌ای به شعر فارسی داد، از این پس نیز خنکای سایه‌اش بر زیست‌بوم زبان فارسی بیشتر احساس خواهد شد.
 
گرچه فراق او بر یاران، همراهان و خانواده‌اش سخت است؛ اما شعر او جاری و جریان‌ساز به حرکت درآمده است و می‌رود تا کاروان شعر فارسی را با افتخار با دیگر به دوستداران ادب فارسی در جهان معرفی کند، آن‌گونه که فردوسی، سعدی، حافظ، خیام، مولانا، شهریار و نیما و ...»