خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)- علی‌اصغر محمدخانی: اگر می‌خواهیم مولانا را گرامی بداریم، باید کلام او را بخوانیم و بفهمیم و عمق و وسعت اقیانوس مثنوی و دیوان شمس را به چشم جان ببینیم و این وظیفه‌ای است که کمتر به آن اندیشیده‌ایم. مولوی درخشان‌ترین چهره‌ زبان و ادب و فرهنگ ایرانی در عصر ایلخانان در دیار روم است و هفتصد سال است که چراغ مولوی‌شناسی در جای‌جای ایران و ترکیه و دیگر سرزمین‌ها با افت‌و‌خیزها روشن بوده و نوری ساخته است برای گردهم آمدن دوستداران عرفان و ادب فارسی.
مولوی‌پژوهی در سه دهه‌ اخیر بسیار رونق گرفته و در ایران و کشورهای دیگر علاقه‌مندان به آثار و افکار مولانا افزون شده است. او آفتاب درخشانی است که بعد از او هم قرن‌ها ستارگانی از او نور گرفته و مکان‌ها و محافل دوستداران فرهنگ ایرانی را روشن نگاه داشته‌اند.
عصر روز جمعه سی‌ام شهریور به محفل دوستداران مولوی در شهر آنکارا رفتم. دکتر غلامرضا خاکی همراه بود و علاقه‌مند به حضور در انجمن مولوی‌پژوهان ترکیه. دکتر عدنان کارا اسماعیل‌اوغلو نزدیک به بیست سال است که عصرهای جمعه در دفتری که به تلاش او پای گرفته است شرح مثنوی و غزلیات شمس برپا می‌کند. عدنان استادی است بااخلاق و بامحبت و دوستدار فرهنگ ایران و زبان فارسی.

وقتی به انجمن رسیدیم مولوی‌پژوهان دیگری از دانشگاه‌های آنکارا حضور داشتند که استادان رشته‌های زبان و ادبیات فارسی، زبان و ادبیات عربی و الهیات بودند به همراه دیگر علاقه‌مندان به محضر مولانا. دکتر عدنان کارا اسماعیل‌اوغلو، جلسه را با شرح غزل «اگر آتش است یارت تو برو درو همی سوز/ به شب فراق سوزان تو چو شمع باش تا روز» آغاز کرد و با خواندن غزل به فارسی و شرح آن به ترکی، چراغ محفل مولوی‌دوستان روشن شد تا رسید به بیت «که یکی چراغ روشن ز هزار مرده بهتر/ که به است یک قد خوش ز هزار قامت کور» و با زبان فارسی شیرین غزل را می‌خواند و از محبت و عشق و صلح و رباب سخن می‌گفت که «هیچ می دانی چه می‌گوید رباب/ زاشک چشم و از جگرهای کباب».