به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)، شیری گفت: شیرکو را در شعرش می‌توان کشف کرد. بعد از جریان نوگرایی شعر و انقلاب شعری عبدالله گوران که همزمان با نیما اتفاق افتاده بود، وزن عروضی از شعر کردی کنار رفت.
این شاعر و نویسنده کرد توضیح داد: شعر کردی در دهه 60 میلادی به رکود رسید، اما در دهه هفتاد با شیرکو و چند شاعر دیگر در یک حرکت دسته جمعی و طی بیانیه روان‌گه(دیدگاه) ضرورت‌ها را در تغییر و تحول شعر کردی بیان کردند. این بیانیه مطرح شد و شعر سپید وزن هجایی خود را کنار گذاشت و شعر مدرن کردی پایه‌گذاری شد. در گروه کفری کسانی مثل لطیف حلمت و در گروه سلیمانیه هم فرهاد شاکلی و شیرکو بی‌کس فعالیت داشتند.
شیری افزود: بعد از این بیانیه است که می‌توان شیرکو را به عنوان شاعری شناخت که به طور مستمر به شعر پرداخت. گرچه چند ترجمه عربی هم در کارنامه اوست، اما او به اندازه روزهای پس از مرگش هم شعر دارد.
این شاعر ادامه داد: شیرکو سه‌گانه‌ای با نام‌های «دره پروانه‌ها»، «بوی نامه»، «صلیب، مار و روزشمار شاعر» دارد. این سه گانه رمان-شعر بود و شعرش در این سه اثر چند صدایی است. شیرکو در مقطعی شعر کوتاه کار کرد. او همیشه سعی داشت کاری جدید انجام دهد. تصویرگرایی، عینیت‌گرایی و استفاده از نماد و اسطوره که منجر به زبان حماسی او می‌شد، در شعرش وجود داشت. شعر اغلب شاعران مطرح کرد وزن و آهنگ دلنشینی دارد اما شعر شیرکو آهنگ خاصی داشت.
سه‌شنبه ۱۵ مرداد ۱۳۹۲ - ۱۲:۱۸
نظر شما