خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)-: نویسنده: دیوی سریدار*/ مترجم: سیدامین موسوی‌زاده: تعجبی ندارد که کووید 19 مردم را عصبانی کرده است: زندگی آن‌ها به شیوه غیرقابل تصوری دچار اختلال شده است. افراد اعضای خانواده خود را بر اثر این بیماری از دست داده‌اند، یا ماه‌ها از کووید طولانی‌مدت رنج برده‌اند. با محدودیت‌های لازم برای سرپا نگه‌داشتن خدمات بهداشتی و درمانی، مشاغل کوچک زیر پا گذاشته‌اند، مراکز شهرها تعطیل شده‌اند و مردم ماه‌ها را بدون دیدن عزیزان خود گذرانده‌اند. آزادی‌های اساسی که ما آن‌ها را حقی مسلم می‌دانستیم به منظور جلوگیری از شیوع یک ویروس خطرناک سلب شده است. این پرسش که منشا آن کجاست و این که چه کسی مسئول این همه ویرانی و فقدان است، اهمیت فوق‌العاده‌ای پیدا کرده است.
 
شاید به همین دلیل است که ملامت با بسیاری از مشکلاتی که به همراه دارد، در بسیاری از بحث‌ها محوری شده است. مردم می‌خواهند بدانند که مقصر کووید19 کیست. پروفسورها، ژو ژون و ساندر گیلمن در کتاب خود «من می‌دانم چه کسی باعث کووید 19 شد: همه‌گیری و بیگانه‌هراسی» این حوزه را بررسی می‌کنند. نویسندگان تجربیات و نگرش نسبت به گروه‌هایی را که در نقاط مختلف مورد توجه قرار گرفته‌اند، مورد بررسی قرار می‌دهند: مردم چین، یهودیان بسیار راست‌کیش، افراد سیاه‌پوست و قهوه‌ای و سرانجام، سفیدپوستان آمریکایی حامی دونالد ترامپ. این برخی از موضوعات کلیدی ست از تجزیه و تحلیل آن‌ها بیرون می‌آید.
 
اول، ما باید واکنش‌های دولت را از شهروندان و دانشمندان متمایز کنیم. دولت چین مسئول عدم شفافیت خود در مورد نحوه پیدایش کووید19 است. اما مردم این دولت و آن ویروس‌شناسانی که داده‌ها و اطلاعات توالی ژنتیکی را در اختیار همکاران خود در سراسر جهان قرار داده‌اند تا آن‌ها بتوانند کیت آزمایش و واکسن بسازند مسئول این نیستند.
 
دوم، نحوه نام‌گذاری ویروس‌ها اهمیت دارد. در اوایل سال 2020، سارس‌کو2 با عنوان «ویروس ووهان» و «ویروس چینی» برچسب‌گذاری شد. سپس «نوع کنتی» و «نوع هندی» آمد. همه این‌ها می‌تواند منجر به این شود که گروهی از افراد به عنوان «نجس» و «بیمار» شناخته شوند. سازمان بهداشت جهانی در تلاش است تا برای اصلاح این وضعیت، برای اشاره به انواع ویروس از الفبای یونانی (آلفا، بتا، دلتا و غیره) استفاده شود، تا تمرکز از «کسی مقصر است» به «آن‌ها این‌جا هستند، چه‌گونه آن‌ها را مدیریت کنیم» منتقل شود.
 
سوم، ترس و عدم‌اطمینان به بسیاری از بیگانه‌هراسی‌های مورد بحث در این کتاب انجامیده است. این موضوع با رای‌گیری برگزیت بریتانیا نیز مطابقت دارد. عدم آشنایی باعث تحقیر و اهانت می‌شود. من از برگزیت این را به یاد می‌آورم، و این که چه‌گونه اغلب مناطق با کم‌ترین مهاجران اتحادیه اروپا به خروج رای دادند، در حالی که کسانی که بیش‌ترین تعداد را داشتند از روابط عمیق با همسایگان ما خوش‌حال بودند. احساس بی‌اعتمادی نسبت به «همه چینی‌ها» آسان‌تر از شناخت چینی‌هایی است که در همسایگی زندگی می‌کنند. اما در نهایت لفاظی سرزنش‌آمیز به حل هیچ کدام از مشکلاتی که در حال حاضر با آن روبه‌رو هستیم کمکی نمی‌کند.
 
این امر هنگامی آشکار می‌شود که فرد در مورد برخی از جوامع اقلیت، تردید نسبت به واکسن را بررسی می‌کند. این گروه‌ها تمایلی به استفاده از واکسن کووید ندارند، اما سرزنش آن‌ها فقط آن‌ها را بیش‌تر به حاشیه می‌برد. در عوض، مشارکت، گوش دادن و دست‌یابی به درک نگرانی‌های آن‌ها در افزایش جذب واکسن اهمیت بیش‌تری دارد. بسیاری از نگرانی‌های این جوامع مربوط به دوره‌های تاریخی بدرفتاری توسط مقامات است که خود محصول دوره‌های قبلی سرزنش است.
 
طنز کووید 19 این است که در حالی که بسیاری از مردم در سراسر جهان تنهایی، انزوا و سرخوردگی یکسانی را تجربه کرده‌اند، همه‌گیری نیازی به قطب‌بندی بیش‌تر ندارد: این فرصتی است برای ایجاد همبستگی، برای کار جمعی مردم برای حمایت از یکدیگر.
 
جمله پایانی کتاب واقعا بر احساسات عمیق ما تأثیر می‌گذارد: «من می‌دانم چه کسی باعث کووید19 شد. «آن‌ها» مقصر بودند.» چالش ما این است که بیاموزیم چگونه، در بحران‌های آینده، پرسش را از این که «چه کسی باعث کووید19 شد» تبدیل کنیم به «چه‌گونه با هم کار کنیم تا آن را برطرف کنیم؟»

 

شناسنامه کتاب
I Know Who Caused COVID-19’: Pandemics and Xenophobia. by Zhou Xun and Sander Gilman. Reaktion Books, October 11, 2021, 256 pages.
 
^{* دیوی سریدار، استاد بهداشت عمومی جهانی در دانشگاه ادینبورگ است.}
 
منبع: گاردین