به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) این روزها داشتن دو شغل یا دو حرفه در کنار یکدیگر تبدیل به فرآیندی مرسوم شده است. جدای از شرایط اقتصادی که ایجاب می‌کند افراد در دو حوزه هر چند متفاوت به کسب در آمد بپردازند، گاهی هم پیش می‌آید که حرفه و شغل اصلی فرد را ملزم کند که به شغل دیگری بپردازد. در واقع این شغل اول است که زمینه‌های شکل‌گیری حرفه دوم را ایجاد می‌کند.

یکی از این شغل‌ها پزشکی است که خود زمینه‌های پیگیری شغل های دیگری که اغلبشان در هنر ریشه دارند را برای حرفه‌مندان به وجود بیاورد، گفتنی است پزشکان نویسنده در ادوار گوناگون کم نبوده‌اند چه بسا نویسندگانی هستند که شهرت هنریشان بیشتر از طبابتشان است. مانند آنتوان چخوف یا غلامحسین ساعدی در کشورمان. ایبنا به مناسبت روز پزشک به بررسی دنیای پزشکی و ارتباط آن با نویسندگی پرداخته است.
 
محمدامین پورحسین‌قلی، فوق دکتری مرکز تحقیقات گوارش دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی در گفت‌وگویی که با ایبنا داشته، معتقد است؛ پزشکان دست‌به‌قلم دارای تجربه‌های زیستی متنوع‌تری نسبت به دیگر افراد هستند. دلیل اصلی آن است که پزشکان با طیف گوناگونی از افراد در ارتباط هستند؛ بنابراین طبیعی است که این تجربه نویسنده در نگارش داستان وی تاثیر‌گذار باشد.
 
به گفته پورحسین‌قلی، نویسندگی یک پزشک با فرد عادی دارای تفاوت‌هایی است. برای مثال غلامحسین ساعدی روان‌پزشکی بوده است که تجربه سال‌ها طبابت او و برخورد با بیماران باعث شد که شخصیت‌هایی خلق کند که دارای بعد روان‌شناختی جالبی برای خوانندگان بود. گفتنی است، این نویسنده تاکنون به طور مستقیم درباره موارد پزشکی اشاره مستقیم نداشته و تجربه‌های پزشکی خود را در داستان‌هایش درج نکرده است؛ اما شخصیت‌های مختلف با ابعاد روانی مختلف در داستان‌ها بسیار یافت می‌شود.
 
امید رضایی، پزشک نویسنده در گفت‌وگو با ایبنا معتقد است؛ در کل تجربه زیسته پزشکان کمک زیادی به آنها در نگارش داستان و کتاب می‌کند. از آنجایی که یک نویسنده باید آحاد جامعه و طبقات مختلف و گوناگون را بشناسد، این فرآیند در پزشکان خواه یا ناخواه ایجاد می‌شود و خودبه‌خود با این جریان مواجه می‌شوند و می‌توانند با طبقات مختلف و با اقشار گوناگون مردم در ارتباط باشند.
 
به گفته وی، اتفاق دیگری که در پزشکی می‌افتد، این است که اغلب بیماران به روایت احساسات و اتفاقات زندگی و مشکلات خود می‌پردازند و پزشکان در واقع گوش شنوای زیادی از افراد هستند. اینجاست که یک پزشک با جریان‌های گوناگون و دریایی از داده‌ها و اطلاعات از زندگی انسان‌ها مواجه می شود و اطلاعات عمیق شخصتی را از افراد دریافت می‌کند.
 
خالق اثر نور زمستانی می‌گوید، فرآیندی که در پزشکی ایرانی اتفاق می‌افتد این است که اغلب پزشکان یا بهتر است بگوییم همه پزشکان به دلیل تعهدی که دارند در دوره‌های گوناگون تحصیلاتی مجبور هستند برای خدمت‌رسانی به شهرهای دور و کم‌امکانات بروند و همین امر باعث می‌شود که آداب و رسوم گوناگون افراد را ببینند و تجربه عمیقی در این زمینه کسب کنند. قطعاً اگر پزشک نمی‌شدم هیچ‌گاه نمی‌توانستم اقشاری را ببینم که نمونه‌هایی از سبک زندگی آن‌ها در تهران یا شهرهای بزرگ یافت نمی‌شود و در کل مجموع این رخدادها در فرایند داستان‌نویسی یک پزشک نویسنده بسیار اثر می‌گذارد.
 
وی با اشاره به دلیل نویسنده‌شدن برخی از پزشکان می‌گوید: اتفاقی که برای یک نویسنده در نگارش کتاب‌هایش می‌افتد، دقیقاً برای پزشکان هم رخ می‌دهد و این شوق نوشتن است که پزشک را وادار می‌کند که به کاری جز طبابت بپردازد، در واقع نوشتن است که برخی از پزشکان را آرام می‌کند و من با نوشتن بسیار آرامش زیادی می‌گیرم.
 
وی خواندن کتاب‌ها را راهی دانست برای برون‌رفت از دنیای سخت پزشکی. وی در این باره معتقد است؛ پیروزشدن از آزمون‌های سخت در دوره‌های تخصصی، زندگی‌کردن در شهرهای کم‌امکانات و مواجه‌شدن با بیماران زیادی که اغلبشان مشکلات دیگری به جز بیماری دارند، قطعا دنیای سخت و طاقت‌فرسایی را برای یک فرد رقم می‌زند و پزشکان هر روز با این دنیا دست‌وپنجه نرم می‌کنند قطعاً هنر و برای من نویسندگی و خواندن کتاب‌ها راهی بود تا بتوانم این دنیای سخت را به‌خوبی تحمل کنم و طبابت بهتری داشته باشم.
 
رضایی می‌گوید؛ کتاب‌خواندن برای من مانند تمرین یوگاست و هرگاه استرس کاری من بالا می‌رود، رمان می‌خوانم تا بتوانم کنترل بهتری نسبت به محیط داشته باشم. در واقع از وقتی که دست به قلم شدم، پزشک بهتری هم شده‌ام و بهتر می‌توانم به حرف بیماران گوش کنم. در واقع بهتر توانستم نسبت به مشکلات دنیای پزشکی اشراف داشته باشم؛ چراکه بازخوردهای خوبی از بیماران داشتم.
 
به گفته رضایی، صحبت‌کردن درباره کتاب‌ها با بیماران یکی از راه کارهای خوبی است که می‌توان با بهره‌گیری از آن این ارتباط را قوی‌تر کرد.