به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، خسرو آذربیگ دوچرخه سوار، نوازنده و جهانگرد، مستندساز و فعال حقوق کودکان است. او بارها با دوچرخه ایران و جهان را درنوردیده و فیلم‌های مستند جذابی از فرهنگ بومیان آسیا، اروپا و آفریقا به ارمغان آورده است.

آذربیگ در سفرهای پیشین خود به جای جای ایران، سعی کرد تا اصول صحیح فعالیت‌های خیریه را نیز فرهنگسازی کند. او در سفرهای خود به استان‌هایی چون سیستان و بلوچستان و کردستان، به خانواده کودکان کار تولید کیف‌های چرمی دستی را آموزش می‌داد تا با فراگیری آن حرفه بتوانند خانواده و کودکان خود را تأمین کنند. او همچنین به تعداد بسیاری از کودکان در مناطق محروم نقاشی و نوازندگی آموزش داده است.

حضور او در کتابخانه و مرکز فرهنگی کامبوزیا در زاهدان (در حوالی منطقه محروم و جرم خیز شیرآباد) و آموزشش به کودکان و نوجوانان این منطقه تجربه بسیار مهمی بود و خاطره این حضور هنوز هم ذهن کودکان این منطقه را رها نکرده است. او توانست بسیاری از کودکان و نوجوانان این منطقه جرم خیز در زاهدان را به کتابخوانی عادت دهد، کودکانی که سواد خواندن و نوشتن را نیز در همین کتابخانه فرا گرفته‌اند. عموم کودکان این منطقه محروم کشور عمو خسرو را به «مثنوی معنوی» هم می‌شناسند. او تمام تلاش خود را به کار برده تا با زبانی ساده به کودکان آموزه‌های مولانا جلال الدین محمد بلخی در «مثنوی معنوی» را شرح دهد.

حضور آذربیگ در استان‌هایی چون سیستان و بلوچستان و کردستان و مشاهدات و تجربیات او از روند کتابخوانی و اهدای کتاب در این استان‌ها باید مکتوب و ترویج شود. او در زمینه اهدای کتاب در این استان‌ها که ترکیب جمعیتی غالب با هموطنان اهل سنت است، ایده‌های مهمی دارد. آذربیگ می‌گوید: در استان سیستان و بلوچستان بارها شاهد بودم که مثلا خیری منبع آبی را در محلات سنی نشین راه اندازی کرده و به زعم خود برای اینکه کار فکری بکند، روی آنها مقدسات شیعه را نوشته است. قاعدتا این کار ممکن است خوشایند هم‌وطنان اهل سنت نباشد، در صورتی که می‌دانیم عقاید اهل سنت بلوچستان عزیز به شیعه نزدیک است.

وی افزود: بارها شاهد بوده‌ام که کسانی که ادعای اهدای کتاب را دارند، کتاب‌هایی را برای اهدا به منطقه می‌آورند که هیچگونه سنخیتی با باورهای اهالی ندارد و این کتاب‌های علیرغم اینکه هزینه‌های بعضا زیاد برای آنها صرف شده، نخوانده شده از بین می‌رود. حتی این کتب برای کودکان و نوجوانان شیعه نیز ممکن است مناسب نباشد. نمی‌دانم چرا به زعم خود خلاقیت‌شان در این گونه مواقع گل می‌کند. اگر واقعا قصد اهدای کتاب دارید، آثار ادبی خوب مخصوص کودکان و نوجوانان بفرستید. زندگینامه چهره‌های مشهوری که با تلاش و کوشش به نقاط مرتفع علم رسیدند و یا زندگینامه بزرگان سیاست در تاریخ که مروج «صلح» و «گفت‌وگو» بوده‌اند، زندگینامه بزرگان هنر و ادبیات و... آثار مناسبی برای اهدا به کودکان و نوجوانان این مناطق است. همه می‌دانیم که در این دهه از این دست کتاب‌ها بسیار برای کودکان تالیف و ترجمه شده اما پخش آنها فقط منحصر به تهران و چند شهر بزرگ شده است.

آذربیگ ادامه داد:‌ بنابراین باید برای اهدای کتاب در استان‌هایی مانند سیستان و بلوچستان و کردستان دقت بیشتری به خرج داد. یا باید شخص اهدا کننده خود به شناختی از این مناطق برسد و بعد به اهدای کتاب اقدام کند و یا اینکه با شخص مطلعی از وضعیت این استان‌ها مشورت کند. نیت اهدای کتاب خیر است اما اگر از روی برنامه و آگاهانه نباشد ممکن است شری در آن نهفته باشد.

وی گفت: ما اکنون بیش از هر زمان دیگری نیاز به اتحاد داریم. خیران کتاب بجای ارسال کتاب‌هایی که ممکن است زمینه‌ها و مرزهای تفاوت مذهبی را در این استان‌ها پررنگ کند و بذر این تفاوت‌ها را در دل کودکان بکارد، آثاری را بفرستند که برای رشد فرهنگی، علمی و شخصیتی کودکان و نوجوانان مفید باشد.