کریم زمانی در گفتوگو با خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) با اشاره به ضعف در حوزه پژوهش‌های قرآنی، اظهار کرد: پژوهش‌هایی که تاکنون در حوزه قرآن در کشور تولید و منتشر شده، از نظر کمیت کافی نیست و بسیاری از آن‌ها کیفیت لازم را نیز دارا نیستند؛ ما در این راه، هنوز اندر خم یک کوچه‌ایم. هیچ پژوهشی بی‌عیب نیست و ادعا کردن در این حوزه بی‌معنی است. آثار منتشر شده هم باید در هر بار بازبینی از سوی مولف، اصلاح و یا پیش از چاپ از سوی داور بررسی شود.
وی افزود: در دو یا سه دهه اخیر، حدود 100 ترجمه از قرآن پدید آمده که فقط تعداد انگشت‌شماری از آن‌ها تفسیری بوده و حدود 90 درصد آثار ترجمه خالص هستند. آیات قرآن دارای قطع و وصل و معانی تقدیری است و ترجمه بدون تفحص در تفاسیر قرآنی، نیاز مخاطب را برآورده نمی‌کند.
این قرآن‌پژوه در ادامه برای شرح این موضوع با استناد به کلام مولانا، گفت: به تعبیر مولانا، ظاهر قرآن مانند آدمی، دارای نقوش و ظاهری عیان است؛ اما چگونه می‌توان به اعماق ضمیر آدم‌ها پی برد؟ قرآن هم دارای یک نقش ظاهری و یک جان و ضمیر باطنی است و رفتن به عمق آن با ترجمه صِرف میسر نمی‌شود و نیاز به تفسیر احساس می‌شود. موانست با قرآن باید با قصد تدبر و فهم معانی قرآن باشد.
زمانی، درباره زبان معیار برای ترجمه نیز گفت: در کار ترجمه واژگان زبان‌های دیگر از جمله قرآن، باید اعتدال رعایت شود. نه از کلمات پیش‌پا افتاده استفاده شود و نه از واژگان مهجور که درکشان برای مخاطب سخت شود. زبان ترجمه، باید زبان معیار ادبی روز باشد.
شنبه ۱۶ بهمن ۱۳۹۵ - ۱۰:۱۹
نظر شما