به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) از قم، ونسان برومر در این اثر خود بر این نکته تأکید دارد که ایمان از مقوله عشق میان انسان و خداوند است و نیایش، ظهور و بروز این عشق است.
به عقیده او، نیایش کارکردهای مختلفی را در حراست از این عشق بر عهده می‌گیرد. گاه صرفاً مسألت، استدعا و حاجت‌خواهی است که نیایش‌گر در آن چیزی یا کاری را از معشوق (خدا) می‌خواهد؛ گاه شکایت بردن به دوست و غم دل با او گفتن است؛ گاه صرفاً سخن‌گفتن و نجوا و همنشینی با وی است، بدون اینکه هیچ خواست دیگری غیر از همنشینی در کار باشد (مناجات و ذکر)؛ گاه توبه و بازگشت به درگاه او است؛ پس از آنکه رابطۀ عاشقانۀ ما با او به علت خطای ما از بین رفت یا آسیب دید، گاه سپاس است؛ گاه ستایش و گاه پرستش و ابراز سرسپردگی و بندگی؛ گاه نیز شفاعت است؛ یعنی برای دیگران چیزی بخواهیم؛ نه برای خود.
اینها همه آن کاری است که ما هنگام نیایش انجام می‌دهیم و برومر در فصول مختلف کتاب، آنها را کالبدشکافی کرده است.
کتاب «هنگام نیایش چه می‌کنیم؟» در دو بخش شامل 9 فصل درباره سرشت نیایش و ماهیت ایمان و ربط و نسبت آن با نیایش مباحثی را مطرح و به بحث گذاشته است. جان کلام نویسنده در بخش نخست این است که ایمان یک رابطه عاشقانه بین فرد مومن و خدا است و نیایش عملی است که با آن این رابطه ایجاد، تعمیق یا بازسازی و ترمیم می‌شود. در بخش دوم هم بحث درباره تمایزگذاری بین ایمان و باور دینی صرف از یک سو و ارتباط ذاتی بین این دو، از سوی دیگر است.
اساس هر دو بخش کتاب برومر مبتنی بر این است که «خدای ادیان وحیانی و به‌ویژه مسیحیت، خدایی متشخص است که می‌توان او را شخص انگاشت، نه شیء و صفات انسان‌وار را به او نسبت داد. بر همین اساس وی دین و ایمان را یک رابطه بیناشخصی میان انسان و خدا می‌بیند.»
چاپ نخست ترجمه ویراست دوم کتاب «هنگام نیایش چه می‌کنیم؟» با شمارگان دو هزار نسخه، در 400 صفحه و به بهای 18 هزار تومان از سوی انتشارات هرمس منتشر شده است.
یکشنبه ۱۹ بهمن ۱۳۹۳ - ۱۳:۵۷
نظر شما