به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)، نظرآهاری گفت: شعر از نظر ما آیینه دانایی و شعور است و این ماه فرصتی است تا مخاطبان تشنه لب خودشان را در این آیینه به تماشا بنشینند. در ماه رمضان خویشتن‌داری را از جنبه‌های مختلف تجربه می‌کنیم، اما لازم است که در کنار سفره‌ای دیگر هم بنشینیم و لقمه‌های نور و کلمه را بنوشیم.
این شاعر گفت: نوشیدن جرعه‌ای از دانایی و خوردن طعام از جنسی دیگر کار ساده‌ای نیست و به گمانم تنها شعر می‌تواند این خوراک دانایی را به ما بدهد. جلسات شعر هم برای انتقال همین تجربه است، اما قبل از هر چیز باید ببینیم که توقع ما از جلسات شعر چیست. گاهی بسنده می‌کنیم به حس خوشی که از این جلسات نصیبمان می‌شود. نباید فراموش کنیم که شعرخوانی و تجربه حضور در این جلسات، جست‌وجو به عمق مضامینی است فراتر از این حس خوش و آن مواجهه اندیشمندانه با مفهوم زندگی است. به ویژه در این ماه عزیز که امکان مواجهه با مفهوم واقعی زندگی بیشتر است.
وی افزود: چه خوب می‌شد که این جلسات رویکرد عمیق‌تری را به مفهوم شعر در معرض تجربه قرار می‌داد و این امکان فراهم می‌شد که شعر تبدیل شود به پنجره‌ای برای فهم بهتر خود، خدا، جهان و پدیده‌های هستی.
نظرآهاری گفت: این کار فراهم نمی‌شود مگر با گپ و گفت‌های جهت‌دار و به چالش کشیدن مفاهیم اساسی بشری و نگاهی از سر معرفت به انسان و ماجراهایش. در جلسات شعرخوانی این امر کمتر اتفاق می‌افتد. شاید اگر این جلسات علاوه بر توجه به شعر معاصر، فرصتی را برای تجربه شعر کلاسیک –میراث معنوی و عرفانی و دینی ما- فراهم کند، بتوانیم به تحقق این آرزو که ای کاش در این جلسات تجربه مثنوی خوانی و تصویرپردازی‌های مولانا را از مفهوم مناجات، رمضان و روزه داشته باشیم، کمک کنیم. می‌توانیم از تجربه‌هایی که در کتاب «حدیقه الحقیقه» سنایی و یا آثار عین القضات و امام محمد غزالی آورده شده، بار دیگر استفاده کنیم.
نظرآهاری ادامه داد: اگر چنین شود هم لذت ادبیات چشیده می‌شود و هم طعم معرفت. اگر بتوانیم از دانش بزرگانمان لقمه‌ای بچینیم و در جهت انسان بودن قدمی برداریم در راه معرفت گام بزنیم در مسیر هدایت هستیم. باید به جایی برسیم که تجربه شعرخوانی در ماه مبارک رمضان به یک رفتار ماندگار در ما تبدیل شود و نه صرفا برگزاری مراسمی نمادین. آن وقت است که ادبیات می‌تواند نقش سازنده‌ای در زندگی ما داشته باشد.
شنبه ۵ مرداد ۱۳۹۲ - ۰۸:۰۰
نظر شما