به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)، شکیبا گفت: در اغلب محافل شعری، شعر ساخته میشود و کوچکترین ذوق هنرمندانه در آن‌ها نیست.
وی گفت: در قدیم رسم بر این بود که در پاتوق‌های ادبی شعرهای دیگران و بزرگان آسمان ادب را می‌خواندند و کسی شعر خودش را نمی‌خواند، اما امروز در محافل ادبی و پاتوق‌های شعر در ماه مبارک رمضان، حضار شعرهای خودشان را می‌خوانند.
وی گفت: ماه رمضان زمان مقدسی برای سرودن شعر است و بهترین زمان هم برای شاعر زمان سرایش است. از این ماه می‌توان نهایت استفاده را برد. ماه رمضان ماه رابطه عاشقانه داشتن با خدا و ماه معنویت است. رمضان فرصتی است تا شاعران با خداوند عشق‌ورزی کنند.
این شاعر توضیح داد: شعری که اومانیستی است، جنبه معنوی ندارد. برای چنین شاعری فرق نمی‌کند که در ماه رمضان شعر بگوید یا در ماهی دیگر، اما دیدگاه مذهبی حکم می‌کند که ما در ماه رمضان، درباره نماز و روزه و عبادت‌های ویژه این ماه سخن بگوییم.
نویسنده «دو تخم مرغ در مه» افزود: معمولا شعرا در دواوین شعری در مقدمه خود بیشتر توحیدیه و بعد نعت رسول اکرم(ص) و سبب نظم کتاب را می‌نویسند. به فراخور این‌که شاعر شیعه باشد یا اهل تسنن، شعرهایی هم درباره مذهبی که آن‌ها اعتقاد دارند نوشته میشود و نیایش در لابه‌لای برخی از این کتاب‌ها دیده میشود.
شکیبا گفت: لابه‌لای شاهنامه فردوسی نیایش‌هایی وجود دارد. وقتی رستم در کار خود نگران و بیمناک است که دست به اقدامی بزند یا نه، با خدای خود راز و نیاز می‌کند اما این نیایش‌ها نمی‌تواند در محافل ادبی خوانده شوند. این گونه شعرها برای داستان مورد نظر سروده شده است. اما در اثر سعدی می‌بینید که مشخصا برای وداع با ماه مبارک رمضان شعر سروده شده. این نیایش طبعا در محافل ادبی و شعری ماه رمضان به کار می‌آید.
این شاعر تصریح کرد: اگر چنین نیایش‌هایی در ماه رمضان خوانده شود به محافل ادبی شور خواهد بخشید، این در حالی است امروز بیشتر شاعران سعی دارند در هر محفلی، نخست شعر خودشان را بخوانند؛ به ویژه شاعران شعر سپید و نیمایی.
از شکیبا پیش از این مجموعه‌های طنز «صفحه آخر» و «دو تخم مرغ در مه» را خوانده‌ایم.
چهارشنبه ۲ مرداد ۱۳۹۲ - ۰۹:۰۸
نظر شما