به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، به نقل از ستاد خبری بیست‌وششمین نمایشگاه بین‌المللی کتاب تهران، نشست «بررسی سیر سفرنامه نویسی در ایران» امروز پنجشنبه، 19 اردیبهشت ماه با حضور جمعی از صاحبنظران، در غرفه دیدار نمایشگاه کتاب برگزار شد.

سیدعلی آل‌داوود، پژوهشگر و نویسنده، در این نشست گفت: سفرنامه‌نویسی سابقه دیرینه‌ای دارد. تا اوایل قرن 13 هجری قمری تعداد زیادی سفرنامه نوشته شد که مهم‌ترین آن‌ها سفرنامه ناصرخسرو است و بعد از این سفرنامه چندان اثر ارزنده نداشتیم.
 
وی گفت: بعد از دوران صفویه اروپاییان سفرنامه‌نویسی را به ایرانی‌ها آموختند. از این دوران بود که ارتباط مغرب زمین با ایران و ارتباط ایرانی‌ها با جهان و دنیای غرب بیشتر شد. 
 
آل داوودافزود: از سفرنامه‌های قابل ذکر دیگر، سفرنامه‌هایی است که در سفر به عتبات عالیات و مکه در دوران قاجار نوشته می‌شد. عبدالله نصر، مدرس دانشگاه و نویسنده نیز در این نشست به سفرنامه‌های دوران قاجار اشاره کرد و گفت: سفرنامه‌های دوران قاجار اهمیت زیادی دارد و مواجه ما با غرب را نشان می‌دهد. از این نظر بحث‌های فکری آن زمان را می‌توان در قالب این سفرنامه‌ها کشف کرد و تصویری که ارایه می‌شود از اهمیت زیادی برخوردار است. 
 
در این جلسه، جمشید کیانفر نیز ضمن دسته‌بندی سفرنامه‌ها گفت: سفرنامه‌های نخستین عمدتا به سده چهارم و پنجم باز می‌گردد و اگر از ناصرخسرو شروع کنیم به ابن بطوطه خواهیم رسید. 
 
وی با بیان این‌که مساله مهم تنها سفرنامه‌نویسی نیست بلکه محتوای سفرنامه‌ها نیز از اهمیت زیادی برخوردار است افزود: برای نخستین بار شیوه و راه و رسم اداری کشورمان را از این سفرنامه‌ها می‌توان به دست آورد. 
 
بیست‌وششمین نمایشگاه بین‌المللی کتاب تهران تا 21 اردیبهشت ماه در مصلای امام‌خمینی (ره) برپاست.