خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)، ترجمه کامران برادران: زمان به قدری سریع در حال تغییر است که دشوار است بدانیم که از کجا می‌توان مسئله هویت مدرن را حل کرد. سوالاتی که باید به آنها پاسخ داد در راه رسیدن به آن سوال، شاهد هستیم که حتی ممکن است خود ماهیت این پرسش نیز دچار دگرگونی شود. اما یک روز بعد از ظهر، ‌‌یکی از همکارانم توانست این بحث را به نتیجه برساند. این همکار که اسمش را می‌گذاریم «دیمیتری» توضیح داد که شب قبل تا دیروقت بیدار بوده و تمام اوقات فراغت خود را صرف ‌یک بازی نقش‌آفرینی چند‌نفره آنلاین کرده است، بازی‌ای که عملا حیات دوم او محسوب می‌شود. او در آن زندگی موازی به عنوان یک آواتار زندگی می‌کرد، کسی که دارای انباری از سلاح‌های مجازی و درجه نظامی بود ‌که با پول نقد واقعی خریداری شده بود. همکارم‌ همچنین یک یدک‌کش داشت که در آن به ماهیگیری می‌رفت. اما همه چیز دریانوردی ‌نبود. وقتی به من گفت که تنش‌های فزاینده‌ای بین زندگی واقعی و مجازی‌اش وجود دارد، چهره‌اش درهم رفت.

در اکنش، فقط می‌توانستم پلک بزنم و اخم کنم. سعی کنید وضعیت را به‌خوبی درک کنید. دیمیتری وضعیت را بسیار جدی می‌گرفت: هم زندگی‌اش برایش ارزش داشت، هم از نظر عاطفی و هم از لحاظ مادی روی هر دو سرمایه‌گذاری می‌کرد، و در حالی که یکی سنگینی و وظیفه معامله فیزیکی را بر دوش می‌کشید. هویت دیگر‌ او همچو‌ سرزمین عجایب بود که در آن انگیزه‌های مهارنشده‌اش می‌توانست جولان هد. با این حال، ‌مشخص شد که رابطه با یک آواتار همچنان رابطه با یک شخصیت و به همین ترتیب، یک هویت انسانی است. این مسئله از برخی جهات ساده و در برخی جهات دیگر پیچیده است. اگر روان‌شناسی را کنار بگذاریم، می‌توانیم لایه‌های فلسفی را در این مسئله ببینیم که چه‌بسا به پرسش‌هایی جدید درباره ماهیت هویت ختم شود. ‌ما معمولاً تمایل داریم به زندگی مجازی دیمیتری به عنوان یک هویت جداگانه اشاره کنیم، اما با شنیدن صحبت‌های او به نظر واضح می‌رسید که این ماهیت مجازی نیز به یک‌اندازه هویت انحصاری او است.

پرسشی که این مسئله پیش می‌کشد بسیار جالب‌توجه است: آیا باید هویت کسی مثل دیمیتری را صرفا مبتنی بر حیات فیزیکی و عینی او بدانیم یا آن‌که زندگی مجازی وی نیز می‌تواند چنین برچسبی را بر پیشانی داشته باشد؟ یا این‌که باید این مجازیت را صرفا بخشی از خیال‌پردازی‌های فرد دانسته و آن را کنار بگذاریم؟

فناوری اطلاعات به قدری بخشی از زندگی روزمره شده است که بر هویت انسان (که به عنوان شخصیت درک می‌شود) تأثیر می گذارد. بسیاری معتقدند که دو تحول ‌تأثیر بسیار زیادی در این زمینه دارند. اولین مورد این است که فناوری‌های اطلاعات شروع به تبدیل شدن به بخشی از بدن ما می‌کنند و به‌عنوان فناوری‌های مصنوعی عمل می‌کنند که عملکردهای بیولوژیکی را تصاحب یا تقویت و انسان‌ها را به سایبورگ تبدیل می‌کنند و در نتیجه ماهیت انسان را تغییر می‌دهند. توسعه دوم، ظهور هویت‌های مجازی است، یعنی هویت‌هایی ‌که مردم به صورت آنلاین و در جهان‌های مجازی اختیار می‌کنند. این تحول سؤالاتی را در مورد ماهیت هویت و خود و تحقق آنها در آینده ایجاد کرده است.

مطالعات فلسفی درباره سایبورگ‌ها سه سوال اصلی را مورد توجه قرار داده است: سوال مفهومی چیستی سایبورگ‌، سوال تفسیری و تجربی در مورد اینکه آیا انسان ها سایبورگ هستند یا در حال تبدیل شدن هستند و سوالات هنجاری در مورد اینکه آیا تبدیل شدن به سایبورگ برای انسان خوب یا مطلوب است. . اصطلاح «سایبورگ» در سه معنای گسترده به کار رفته است. تعریف سنتی سایبورگ عبارت است از موجودی متشکل از هر دو سیستم ارگانیک و مصنوعی، که بین آنها کنترل بازخورد وجود دارد، با سیستم‌های مصنوعی که از نزدیک رفتار سیستم‌های ارگانیک را تقلید می‌کنند.

در یک مفهوم گسترده‌تر، سایبورگ هر فردی است که دارای قطعات مصنوعی باشد، حتی اگر این قسمت‌ها ساختارهای ساده‌ای مانند دندان مصنوعی و ایمپلنت سینه باشند. در یک مفهوم گسترده‌تر، سایبورگ به هر فردی گفته می‌شود که برای عملکرد به طور گسترده‌ای به دستگاه‌ها و مصنوعات فناوری متکی است. در این مفهوم، همه یک سایبورگ هستند، زیرا همه به طور گسترده به فناوری متکی هستند.

سایبورگ‌ها به یک موضوع تحقیقاتی اصلی در مطالعات فرهنگی تبدیل شده‌اند که زمینه نظریه سایبورگ را مطرح کرده است که مطالعه چند رشته‌ای سایبورگ‌ها و بازنمایی آنها در فرهنگ عامه است.

پویایی هویت‌های مجازی به طور گسترده در زمینه‌هایی مانند مطالعات فرهنگی و مطالعات رسانه‌های جدید مورد مطالعه قرار گرفته است. اغلب مثبت ارزیابی شده است که افراد می‌توانند آزادانه هویت مجازی خود را بسازند، می‌توانند هویت‌های متعددی را در زمینه‌های مختلف فرض کنند و هویت‌های اجتماعی مختلف را برای غلبه بر مخالفت‌ها و کلیشه‌ها کشف کنند، هویت‌های مجازی باعث تحریک بازیگوشی و کاوش می‌شوند، و اینکه هویت‌های اجتماعی سنتی که مبتنی بر هویت‌های اجتماعی هستند، در مقوله‌هایی مانند جنسیت و نژاد نقش کمتری در فضای مجازی دارند.
 
منبع: 
https://www.sciencedirect.com/topics/psychology/virtual-identity