به گزارش خبرگزاری کتاب ایران‌(ایبنا)، در متن پیام رئیس گروه مطالعات اسلامی فرهنگستان علوم آمده است: «امیرهوشنگ ابتهاج متخلص به سایه را می‌توان نامدارترین شاعر باقیمانده از نسل بزرگان شعر معاصر دانست که برخی اشعار او به تعبیر استاد شفیعی کدکنی آبروی شعر امروز است.

او با وجود آگاهی و شناخت ژرفی که از ادبیات گرانسنگ کهن و میراث شعر عرفانی داشت، علاوه بر سخن‌سرایی در قالب‌های کهن، به‌ویژه غزل، از حال و هوای جهان معاصر هم اثر پذیرفته بود و در قالب‌های نو نیز طبع‌آزمایی می‌کرد. ازهمین‌رو سخنان او هم از دید سنت‌گرایان پسندیده بود و هم در چشم امروزیانی که گرایشی متعادل به طرح مضامین جدید داشتند مطبوع می‌نمود.
 
سایه از طریق همین هنر سخنوری خود به ارتقای سطح فرهنگی نسل شاعران و شعردوستان پس از خود یاری رسانده است و این جداست از خدمتی که با تصحیح دیوان حافظ به این متن ارزشمند و محبوب ایرانیان کرده و نیز خدمات مفیدی که به هنر اصیل ایرانی وجلوگیری از هرگونه ابتذال آن کرده است.

ابتهاج در برخی قطعاتش بیانگر درددل جامعه زمان خود بود و ازین رهگذر تعهد ملی خویش را ایفا می‌کرد.

ابتهاج با شعر تعهد ملی خویش را ایفا می‌کرد
در این سَرای بی کَسی، کَسی به دَر نِمی‌زَنَد
به دشت پُر مَلال ما پَرنده پَر نمی‌زند
 
یِکی زِ شَب گِرفتِگان چِراغ بَر نِمی‌کُنَد
کسی به کُوچه سارِ شَب، دَرِ سَحَر نمی‌زند
 
نِشَسته‌اَم دَر انتظار این غُبارِ بی سَوار
درَیغ، کز شَبی چُنین، سِپیدِه سَر نمی‌زند
 
گُذَرگَهی ست پُر سِتَم که اَندَر اُو به غِیر غَم
یکی صَلایِ آشِنا، به رَهگُذَر نمی‌زند
 
ابتهاج به سیدالشهداء‌(ع) عشق می‌ورزید ‌و او را خون همواره جوشان توصیف کرده و خطاب به آن بزرگوار چنین سروده بود؛
«یا حسین بن علی!
 
خون گرم تو هنوز
 
از زمین می‌جوشد
 
هرکجا باغ گل سرخی هست
 
آب از این چشمه خون می‌نوشد.
 
کربلایی است دلم»
 
وسرانجام اراده حق متعال برآن تعلق گرفت که درایام عزای مولایش همراه امید به شفاعت او دعوت حق را لبیک گوید .
اللهم ارزقنا شفاعة الحسین (ع) یوم الورود .
 
اینجانب فقدان غمبار این ادیب بزرگ را به بازماندگان سوگوار و نیز به کلیه ارباب ادب وفضیلت تسلیت عرض می‌کنم وبرای همگان صبر جمیل واجرجزیل خواهانم.»