خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)- ابراهیم خدایار: گزاره علم بهتر است یا ثروت، عمری به درازای زندگی بشر دارد که در نهاد نوع انسان جا خوش کرده‌ است. هم‏ ازین‏ رو، اختصاص آن به یک دوره از زندگی انسان یا یک مکان خاص جغرافیایی، جفا به اهل آن دوره و جغرافیای آنهاست. در روزگاری که چراغ جادویِ ثروت در حلقوم فرشته فکر چنگ فرو برده، سخن گفتن از این نوع گزاره‏‌ها به تأملِ چندباره نیاز دارد. درست است که در نزد بسیاری از هم‌روزگارانِ ما انسان‏‌ها، بدون ثروت نه می‏توان درست زیست و نه حتی می‏‌توان به بایستگی دست در «زلف نگار علم» زد، به نظرم برای اهل نظر لذتی بالاتر از ضیافت اندیشه و حضور در جمع باصفای اهل آن نمی‏توان تصور کرد.

سی‏‌وچهار بهار است که ماه اردیبهشت در ایران به بهشت خاطره‌‏ها تبدیل شده ‏است. در این بهشت، مردمانی از ایران و جنس ایرانیان، دانشورانی از حوزه تمدنی مشترک ایران، از حلب تا کاشغر، انتظار رخ نمایاندن ماه اردیبهشت هستند تا روزه اندیشه بگشایند و در سفره عید کنار هم بنشینند. بدون تردید برگزاری این حادثه فرهنگی در تاریخ فعالیت‏های درخشان فرهنگی جمهوری اسلامی ایران به یادگار خواهند ماند و آیندگان از آن به نیکی یاد خواهند کرد. ضیافت کتاب، دیداری عاشقانه در نمایشگاه کتاب به گستردگی فرهنگ ایران در جغرافیای فرهنگی آن از مرزهای اروپا تا چین و ماچین و قلب آمریکاست.

در خبرها آمده بود امسال کشور عزیز تاجیکستان، این پاره تن ایران، میهمان ویژه نمایشگاه کتاب 1402 است. به‏ کار بردن واژه‏‌های میزبان و میهمان برای دو کشور ایران و تاجیکستان از سر ناچاری است. غالب بنیادهای فرهنگی حوزه تمدنی مشترک ایران به دست اقوام گونه‏‌گون‏ نژاد ساکن در این فلات پرخیر و برکت بزرگ ساخته و پرداخته شده‏ است، تاجیک‌‏های چون‏ جان که جای خود دارند. کی رفته‌‏ای ز دل که تمنا کنم تو را؟ به قول تاجیک‏‌ها نور دیده، تاجِ سر. امید است پس از نزدیک به یک دهه جدایی ناخواسته، جان به جانان برسد و یک روح در دو بدن آرام‌‏آرام به رقص درآید و پایکوبی کند:
باز در سینه کسی سر به قفس می‏‌کوبد
به گمانم دلِ دیوانه به رقص آمده‏‌ است