علی حاتمی، در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در ایلام گفت: کتاب «مامرخوەرەیل» (مرغ خورها) یک مجموعه داستان به زبان کردی است که از هفت داستان کوتاه مجزا تشکیل شده و در هر یک از داستان‌ها به مضامین و موضوعات خاص و گاه متفاوت، توجه شده است.
 
وی ادامه داد: برخی از موضوعات در بسیاری از داستان‌ها نقش پررنگی دارند و به نوعی تکرار می‌شوند که از میان آنها می توان به جنگ و به ویژه تأثیر آن بر کودکان و زنان به عنوان گروه‌های اجتماعی که ممکن است بیشترین آسیب را از بحران‌های اجتماعی ببینند، اشاره کرد.
 
وی با اشاره به وقوع جنگ تحمیلی و اثرات آن بر جامعه گفت: بیشتر مضامین داستان های این کتاب بلافاصله پس از اتمام جنگ هشت ساله میان عراق و ایران شکل گرفته؛ یعنی هنوز زخم‌ها و جراحات جنگ تازه است و قهرمانان داستان‌ها غالباً کودکان و زنان هستند. مسائل اجتماعی دیگر مانند شکاف طبقاتی، روابط انسانی، تجربه مرگ و... از مضامینی هستند که در برخی داستان‌های کتاب به آنها پرداخته شده است.
 
وی با اشاره به تفاوت‌های محتوایی رمان قبلی‌اش «نؤرسییە» که در ششمین دوره جایزه کتاب سال استان ایلام در سال گذشته در بخش ادبیات (نثر کردی) برگزیده شد با این اثر، تصریح کرد: اکثر داستان‌های مجموعه مامرخوەرەیل بعد از رمان نؤر سییە نوشته شده‌اند و همانند این رمان، به مسائل و مضامین جنگ و پیامدهای روانی و اجتماعی دیرپای آن توجه شده است.
 
وی ادامه داد: داستان‌های این مجموعه به لحاظ زبانی و نوع روایت، تفاوت‌هایی با رمان قبلی‌ام دارند. در نگارش رمان نؤر سییە غالباً از زبانی آهنگین استفاده شده که به رغم چندگانگی‌های اثر، تلاش شده یک دست بماند اما در این مجموعه، زبان بیشتر در خدمت روایت و پیشبرد قصه است.
 
وی ادامه داد: رمان قبلی‌ام، گاه فضایی ملتهب داشت و گاه لحنی متفکرانه به خود می‌گرفت که به آن گذشته ملتهب و دردمند، رجعت می‌کرد و می‌کوشید آن را واکاوی کند و بهتر بفهمد و همین ویژگی‌ها آن را به اثری جدی و سنگین تبدیل کرده بود، اما در این کتاب، بسیار علاقه به استفاده از طنز داشتم که با کمک آن تا حدی فضای داستان ها و اتفاقات گاه تلخ و آزاردهنده‌ای که در داستان‌ها رخ می دهد، تلطیف کنم.
 
وی ادامه داد: داستان‌های مجموعه مامِرخوەرەیل، به من این اجازه را داده که فرم‌های روایی مختلفی را تجربه کنم، به‌طوری‌که می‌توان گفت هر یک از داستان‌ها فرم روایی جداگانه و متفاوتی دارد، فرم‌هایی که با آنچه در رمان نؤر سییە دیده ایم، نیز متفاوت هستند.
 
وی با اشاره به ادبیات داستانی در مناطق کردزبان و میزان استقبال از این گونه آثار گفت: با آنکه می‌توان گفت مردم کُرد همواره به ادبیات علاقه داشته‌اند و برخی شعرهای شاعران ورد زبان آنها شده و محبوبیت و شهرت خاصی یافته‌اند، یا برخی؛ قصه‌هایی را به زیبایی تمام ساخته و پرداخته و بازگو کرده‌اند، اما در عین حال شاید گفت که ادبیات هیچگاه به شکلی جدی در جامعه کرد جایی برای خود نیافته که البته دلایل زیادی دارد که در حوصله این بحث نمی گنجد.
 
وی ادامه داد: به لحاظ تاریخی، شکل اصلی و غالب ادبیات کردی، شعر بوده است. در حال حاضر هم اگر در مورد عامه مردم حرف بزنم باید بگویم که آنها هنوز هم بیشتر به جنبه سرگرم کنندگی ادبیات توجه دارند و البته از همین بُعد، کمترین توقع هم از ادبیات دارند؛ تقریباً در همین حد که شعری ساده و بی‌آلایش با وزن و قافیه‌ای گوشنواز بشنوند یا بخوانند.
 
وی ادامه داد: پس جای تعجب ندارد که در کل چندان توجهی به نثر و اشکال مدرن داستان‌نویسی مانند رمان و داستان کوتاه نشود، اگرچه مانند هر فرم دیگری از ادبیات نمی توان بُعد سرگرم کننده‌اش را منکر شد، اما در عین حال ممکن است تلاشی هم برای واکاوی مسائل انسانی در معنای وسیع آن به شکلی جدی داشته باشند. البته اثری که خوب و ارزشمند باشد در نهایت جای خود را پیدا خواهد کرد و خوانده خواهد شد اگرچه  به کندی و به آهستگی.
 
به گزارش ایبنا مجموعه داستان کردی مامِرخوه‌ریل،(مرغ خورها) نوشته: علی حاتمی، توسط نشر باشور در ایلام در 180 صفحه با عکس روی جلدی از چنگیر اقبالی و طراحی چیا سرسپی به قیمت 120 هزارتومان منتشر شده است.