نسترن مکارمی،‌ داستان‌نویس در گفت‌وگو با خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، از انتشار مجموعه داستان تازه خود خبر داد و گفت: مجموعه داستان «غبار صورتی» متشکل از ده داستان است. داستان «بوی نان سوخته» روایتی است که در پس خود به واقعه سینما رکس اشاره دارد ولی محور اصلی داستان‌های «خانه اشغالی»، «صبرو»، «غبار صورتی»، «آخرین چاره» و «فیلم وسترن با طعم فلافل» را جنگ و زندگی جنگ‌زدگان تشکیل می‌دهد و نیز آثار جنگ که تا سال‌ها بر زندگی و روان آن‌ها سایه افکنده است. داستان‌های «گاردریل»، «کارمازوفیل»، «گلماسه‌ها» و «محتضر» ولی از تجربه‌های داستانی متفاوت دیگری شکل گرفته‌اند.

نویسنده «شب‌نشینی بعد از مراسم تدفین» درباره دلیل انتخاب موضوع جنگ و تاثیر تجربه‌‌های زیستی خود بر این انتخاب توضیح داد: تجربه زیسته یکی از شانس‌های خوب زندگی هر نویسنده‌ای‌ است تا با ورزدادن و شکل‌دهی و جهت‌دادن به آن بتواند راوی دوباره ماجرایی باشد که هر چند به ضرورت داستان و مطابق با جریان تخیل، در ذهن نویسنده شکل تازه‌ای پذیرفته ولی وزن اصلی و ارزشی خود را از همان تجربه  زیسته‌ای گرفته است که در جان نویسنده نشست می‌کند. من هم از این قاعده مستثنی نیستم و شاید اگر آن تجربه زیسته را نمی‌داشتم ورود به این حیطه از روایت برایم محلی از اعراب نداشت.

مکارمی درباره شخصیت‌پردازی کاراکترهای داستان‌های این مجموعه عنوان کرد: وقتی از نقش تجربه زیسته در شکل‌گیری روایت حرف می‌زنیم درواقع مهم‌ترین و پررنگ‌ترین نقش‌ها را به انسان‌ها داده‌ایم . انسان‌هایی که در تعامل با یکدیگر حادثه‌ای، فضایی، چالشی را رقم زده‌اند . هر چند شاید کاراکترهای داستان‌های من آنقدر شکل و نقش عوض کرده‌اند که دیگر نتوان ما به ازای حقیقی آن‌ها را در جهان واقع  جست‌وجو کرد اما ته رنگ چهره آن آدم‌ها، آن آدم‌های حقیقی، لااقل برای منِ نویسنده، همچنان زیر لایه‌های گریم و تغییر چهره و رنگ و لعاب‌های داستانی همچنان قابل رویت و تشخیص است.



این نویسنده از نحوه رویارویی خود با جنگ و همچنین درباره وضعیت فعلی ادبیات جنگ در  داستان معاصر فارسی اینگونه گفت: چیزی که من در غبار صورتی برای نشان دادن آن تلاش کرده‌ام بیشتر معطوف به کراهت چهره  جنگ و زخم‌های ماندگاری است که بر روح و روان آدم‌ها به جا می‌گذارد . غبار صورتی یک جور نه گفتن به جنگ به شکل کلی آن در سراسر دنیاست. در طول سال‌های پس از جنگ ایران و عراق کتاب‌های زیادی در ارتباط با آن نوشته شده‌اند و رویکردهای متنوعی به مساله جنگ و حواشی آن داشته‌اند. گروهی در پی تقدیس جنگ – تحت عنوان دفاع مقدس - و قهرمان‌سازی برآمدند و گروهی به تقبیح جنگ و اشاره به مصائب آن پرداختند.

گروه سومی هم بودند که بدون داشتن نقطه نظر مخالف یا موافق تنها به دنبال بازنمایی چهره جنگ و اتفاقات پیرامون آن بودند که باز هم به اعتقاد من وجه بارز آنها را می‌توان در نمایش چهره  خشن و ناگوار جنگ جستجو کرد... به اعتقاد من تنوع رویکردها به این پدیده موقعیت خوبی را در اختیار مخاطب - به ویژه مخاطبی که جنگ را ندیده - قرار می‌دهد تا بتواند با یک بررسی جامع به یک شناخت و جمع‌بندی خوب و همه جانبه در مورد آن دست پیدا کند .

نسترن مکارمی درباره فعالیت‌های سابق ادبی خود و همچنین کارهای جدیدی که در دست نوشتن دارد،‌ گفت:  من در سال 93 مجموعه داستان «حال هیچکس خوب نیست» را با نشر نصیرا منتشر کردم، سال 94 داستان بلندم تحت عنوان «بن بست اردیبهشت» با نشر ققنوس و سال 96 رمان «شب نشینی بعد از مراسم تدفینِ»من با انتشارات بوتیمار وارد بازار کتاب شدند. این روزها هم مشغول بازنویسی رمان تازه‌ام تحت عنوان «توتال» هستم .

«توتال» رمانی با موضوع نفت و طبقه کارگری ست که با کشف و استخراج نفت در ایران شکل گرفت و شکل تازه‌ای از زندگی را به خصوص در میان ساکنان بومی سرزمین‌های نفت خیز پدید آورد . البته این رمان در فضایی فانتزی ساخته شده و در قسمت‌های مختلف با تداخل جهان‌های فانتزی و حقیقی روایت‌گر یک تاریخ چندپاره است... در نوشتن به این سبک و سیاق تجربه‌ای نداشته‌ام ولی مگر نوشتن چیزی جز تجربه‌های تازه‌تر است؟ به هر حال از پیشرفت کار راضی‌ام و امیدوارم بتوانم به زودی بازنویسی‌اش را به پایان ببرم. 

 مجموعه داستان «غبار صورتی» نوشته نسترن مکارمی به تازگی در شمارگان 1000 نسخه از سوی نشر آفتابکاران به قیمت 10000 تومان راهی بازار کتاب شده است.