به گزارش خبرگزاری كتاب ایران (ایبنا)، این رمان با روایتی عاشقانه، داستان زندگی موسیقیدانی را روایت می‌كند كه با مشكلات روحی و روانی خاصی دست و پنجه نرم می‌كند. مشكلاتی كه سبب می‌شوند او نتواند با اطرافیان خود به درستی ارتباط برقرار كند و در كارهای هنری خود نیز به مشكل برمی‌خورد.
این رمان یكی از آخرین آثاری است كه به قلم توتزی نوشته شده، با این حال نخستین اثری است كه از وی در ایران ترجمه و منتشر می‌شود. شخصیت اصلی داستان داریو گاوینای نام دارد و وقایع داستان در شهر رم می‌گذرد. نویسنده رمان فضای وهم‌انگیزی را در شهر رم به تصویر می‌كشد و مشكلات شخصیت داستانش را نیز به كمك همین فضا بهتر نشان می‌دهد. رمان نوعی كاوش روان‌كاوانه در ذهن شخصیت‌هاست، كاوش در منطقه تاریكی كه روان نام دارد.
گرچه منتقدان بسیاری نوشته‌های توتزی را ستوده‌اند، اما آثار او خیلی مورد استقبال مخاطبان عام قرار نگرفتند. برخی دلیل این كم توجهی را تلخی و ناامیدی بنیادینی دانستند كه در آثار توتزی مشاهده می‌شود و عده دیگری از نثر سخت و ثقیل نویسنده به عنوان بارزترین دلیل برای این امر یاد كردند. این نویسنده مطالعات زیادی در باب روانكاوی مدرن و رویا داشته و این امر را می‌توان در آثار وی به خوبی مشاهده كرد.
این تلخی و ناامیدی كه از آن یاد شد را می‌توان در شروع داستان هم مشاهده كرد. راوی داستان از شخصیتی سخن می‌گوید كه «بدبختی و فلاكت قصد داشت حتی به درون روحش نیز رسوخ كند»؛ فردی كه «حتی تكه نانی برای خوردن نداشت» و «هرچه بیشتر رنج می‌برد و ضعیف‌تر می‌شد مسایل نیز آشكارتر و واضح‌تر و به مانند توهماتی بر او پدیدار می‌گشتند.»
از همین عبارات هم می‌توان دریافت فضایی كه منتقدان برای كارهای توتزی تشریح كرده‌اند، خیلی هم بی‌شباهت به آثارش نبوده و مخاطب با پیش رفتن در داستان ممكن است تحت تاثیر فضای سرد و غم‌زده آن قرار بگیرد. با این حال، دانش وسیع نویسنده و تسلطش به حوزه‌های روانشناسی سبب شده نوشته‌های او به پرمعناترین و تامل‌برانگیزترین آثار در حوزه ادبیات تبدیل شوند.
در بخشی از این داستان آمده: «احساس و عاطفه‌اش نسبت به آلبرتینا، مختصری به یکی از آن شعاع‌های نوری شبیه بود که بعد و مسافتی اندک را آشکار می‌سازند و باقی چیزها تماما نامعلوم باقی می‌مانند، ولی خاطرات ییلاق به حس‌ها و ادراک‌های موسیقایی بدل می‌شدند و اندیشه‌های داریو به نغمه‌ها؛ که روحش تقریباً با آرامش و شفافیتی شگرف می‌سرودشان. آکوردها مطابق تغییر عواطف و احساسات شکل می‌گرفتند و یک حس با حس دیگر خود به خود هماهنگ می‌نمود و همگی بی‌وقفه در پی هم می‌آمدند. هنگامی که نغمه‌ها آفریده می‌شدند، برایش ممکن نبود که بلافاصله آنها را بشنود؛ چنانکه گویی یک نوع کری تسکین‌ناپذیر مانعش شود، اما لحظه‌ای بعد، آن نغمه‌ها را به روشنی دریافت می‌كرد با وجود اینكه كمی دورتر شده بودند و قادر بود بی هرگونه زحمت آنها را بنگارد.»
توتزی در سن 37 سالگی از دنیا رفت و در زمان حیاتش هفت اثر منتشر كرد و به یكی از پایه‌گذاران اصلی رمان نو در ایتالیا تبدیل شد. آثار این نویسنده اغلب نثری سخت دارند و وی داستان‌هایش را با پیچیدگی خاصی روایت می‌كند.
در پایان این كتاب نیز مقاله‌‌ای با نام «درباره رمان نو» نوشته جاكومو دبندتی آمده و توضیحاتی افزوده است كه می‌تواند به درک بهتر مخاطب از داستان كمک كند. نویسنده در این بخش تاریخ آغاز رمان مدرن را همزمان با ظهور آثار داستایوفسكی می‌داند؛ نویسنده‌ای كه نخستین ایراد و اعتراض را به روایت ناتورالیستی داشت. انتخاب این مقاله به آن دلیل بوده كه در میانه آن و در بررسی رمان نو در كشور ایتالیا، نگارنده مقاله به نویسندگانی چون توتزی و لوییجی پیراندلو اشاره می‌كند و این دو را از پایه‌گذاران رمان نو در ایتالیا می‌داند. وی معتقد است توتزی نوعی زشتی سنگدلانه را بر شخصیت‌هایش اعمال می‌كند و با ذكر مثال‌هایی از آثار این نویسنده، دلایل خود را برای ادعاهایش بر می‌شمارد.
دبندتی در نقدهایش، توتزی را به «رمان نو» در اروپا و «رمان بحران» نویسندگانی چون جویس، كافكا و پیراندلو پیوند می‌دهد و معتقد است توتزی و پیراندلو هر يك به شیوه خاص خود از رمان سنتی جدا شده‌اند.
رمان «خودخواهان» نوشته فدریكو توتزی با ترجمه اثمار موسوی‌نیا در 128صفحه كه به بهای سه هزار و 300 تومان از سوی نشر افراز منتشر شده است.
شنبه ۱۹ آذر ۱۳۹۰ - ۰۸:۰۰
نظر شما