گروه استان‌های خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا): سید جواد میری رستمی متولد سال ۱۳۶۵ در بهشهر است که سال‌های طولانی در ساری سکونت دارد. دارای دکترا در رشته حقوق عمومی بوده و وکیل پایه یک دادگستری و در استان مازندران مشغول به فعالیت است. مجموعه اشعار «کمی عشق بلد باش» به تازگی از این شاعر منتشر شده و انتشارات آنیما در بهمن ماه امسال این کتاب را منتشر کرده است. تولد هر کتاب رخداد مبارک و بهانه‌ای است تا پای صحبت‌های سرمایه‌های فرهنگی این سرزمین بنشینیم و گپ و گفتی داشته باشیم و این سرمایه‌ها، تجربیات خود را در اختیار جوان‌ترها بگذارند و یا راه ورودی برای کسانی باشند که علاقه‌مند به عرصه شعر، ادبیات و نگارش هستند. شاید برخی علاقه‌مند به نوشتن باشند اما راه ورود را ندانند و این گفت و گوها، می‌تواند چراغ راهی برای اینها باشد تا راه را پیدا کنند. به بهانه تولد مجموعه اشعار کمی عشق بلد باش، گفت و گویی با سید جواد میری شاعر مازندرانی داشته‌ایم و امیدواریم نکته‌هایی برای علاقه‌مندان داشته باشد.
-چه کسی زمینه‌ساز ورود شما به عرصه شعر بود؟
پدرم علاقه‌مند به شعر و ادبیات بود و شاعر است و قلم بسیار توانمندی در نگارش‌های ادبی دارد که تاثیر بسیاری در گرایش من به سمت سرودن داشته است. نخستین سروده‌های قابل عرضه‌ام به سال ۱۳۹۲ برمی‌گردد.
-چه آثاری را مطالعه کردید؟
از ابتدای جوانی علاوه بر آثار قدما همچون حافظ و سعدی به صورت جدی آثار شعرای معاصر از جمله سهراب سپهری، اخوان ثالث، نیما یوشیج، فروغ فرخزاد، حمید مصدق، حسین منزوی، هوشنگ ابتهاج، ایرج میرزا، سیمین بهبهانی و سایر شاعران را مطالعه کردم و با وجود علاقه‌مندی به شعر نیمایی، غزل‌سرا هستم و قصد دارم در همین شاخه به فعالیتم ادامه دهم.
-مضامین اشعار شما بیشتر در چه زمینه‌ای است؟
اشعارم اغلب دارای مضامین عاشقانه است و البته اشعار آیینی هم سروده ام. همواره تلاشم بر این بوده است که اشعارم از سادگی برخوردار باشد تا مخاطب عام با خواندن این اشعار دچار سردرگمی نشود به همین دلیل هیچگاه از ترکیبات پیچیده، واژگان دشوار و تشبیهات دور از ذهن استفاده نکرده‌ام تا از عناصر زیبایی شناسی و رسانگی شعر فاصله نگیرم، شاید به همین دلیل هم باشد که به نظر خودم اشعارم به ترانه نزدیک است.
-سرودن شعر را موضوعی آموختنی می‌دانید یا ذاتی؟
معتقدم همه انسان‌ها توان سرودن شعر را دارند به ویژه ایرانی‌ها که هم علاقه‌مند به شعر هستند و هم به دلیل دسترسی و آشنایی با آثار شعرای بزرگ قدیم و معاصر، ذهن آماده‌ای برای سرودن دارند. اگرچه استعدادهای طبیعی و خدادادی در کیفیت و دلنشین بودن اشعار موثر است اما قسمت زیادی از توانمندی در سرودن شعر به مطالعه آثار شاعران و حضور در فضاهای ادبی مرتبط است و بی‌تردید در کنار همه اینها، آموزش عروض و قافیه و صنایع ادبی را برای ورود به این حوزه لازم می دانم.
-وضعیت شاعران جوان استان در چه سطحی قرار دارد؟
استان مازندران همانند بسیاری از استان‌های کشور دارای استعدادهای عجیبی در شعر و ادبیات است. به لطف رسانه‌ها به ویژه رسانه‌های مجازی آثار جوانان را مطالعه می‌کنم و با بسیاری از این جوانان در ارتباط هستم و می‌دانم که در آینده نزدیک نام این افراد در سپهر ادبیات این کشور خواهد درخشید. امیدوارم با شناسایی و حمایت از این افراد به زودی شاهد رشد بیشتری در سطح کیفی آثار باشیم.
- شما در رشته حقوق تحصیل کردید و وکیل هستید، فکر می‌کنید چه ارتباطی بین رشته حقوق، وکالت و شعر وجود دارد؟
بسیاری از افراد و دوستان خود را می‌شناسم که رشته تحصیلی و شغل آنها کم‌ترین ارتباطی با شعر ندارد اما شاعران بسیار توان‌مند و اثرگذاری هستند. اگرچه در رشته حقوق تحصیل کرده‌ام اما این رشته را بی‌ارتباط با ادبیات نمی‌دانم چراکه ما در شغل وکالت، دائم با نوشتار سر و کار داریم. نوشتن لوایح در پرونده‌های قضایی یکی از کارهایی است که وکلا همواره با آن مواجه هستند و نگارش لایحه در عین اینکه نیازمند به دانش حقوقی است، آدابی دارد که این آداب را باید در حوزه ادبیات جست‌وجو کرد.
- چطور به این نتیجه رسیدید که سروده‌های خود را منتشر کنید؟
از سال ۱۳۹۳ سروده‌های خود را جمع‌آوری کردم و امسال به دلیل تشویق و حمایت دوستان، نزدیکان و همکارانم به این تصمیم رسیدم که این سروده‌ها را منتشر کنم. با دوست عزیزم حامد ابراهیم‌پور، شاعر بزرگ و توان‌مند کشور که از قضا وی هم وکیل دادگستری است گفت‌وگو کردم از آنجا که او صاحب امتیاز انتشارات آنیما در تهران است قبول زحمت کرد و ضمن آنکه اصلاحاتی را در اشعارم انجام داد. سروده‌هایم را به مرحله چاپ رساند و سرانجام در بهمن ماه امسال مجموعه غزل‌ها با عنوان «کمی عشق بلد باش» به چاپ رسیده است.
یکی از سرود های جواد میری از مجموعه اشعار «کمی عشق بلد باش»:
بی‌وفایی‌های خود را گرچه حاشا می‌کند
عاقبت پس می‌دهد هر آنچه با ما می‌کند
گر تحمل می‌کنم او را دلیلش ضعف نیست
باغبان با تیغه‌های گل مدارا می‌کند
با رقیبان می‌نشیند چهره‌اش وا می‌شود
با رفیقانِ خودش اما و آیا می‌کند
در غیابش دیدن عکسی مرا آرام کرد
برکه خشکیده گاهی کارِ دریا می‌کند
گرم کار خویش بودم ظاهرش ما را فریفت
اهل عقبا را همین‌ها اهل دنیا می‌کند
نظرات