به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در این شعر آمده است:
دنيا به پيش چشم فلك، سر به زير شد
يعنى شكوه عرش خدا بى نظير شد
وقتى عطش ميان بيابان نفس كشيد
هر سنگريزه، تشنه يك يا مُجيرشد
باران عشق در دل صحرا ظهور كرد
تا آن بهار گمشده سهم كوير شد
روزى كه خنده بر رخ آيينه نقش بست
سرمنشأ دوباره خير كثير شد
بر منبر عظيم ولايت كه تكيه داد
خورشيد در قلمرو نورش حقير شد
مردى پر از طراوت باران و شور عشق
در محضر تمامى خلقت، وزير شد
در جشن آسمانى اكمال دين حق
آيينه دار سبز رسالت، امير شد
يومُ السُّرور، روز تولاى حيدر است
ناد على بخوان كه فضا دلپذير شد
مولاى دين، طلوع امامت مبارك است
از نور توست، ماه ولايت منير شد
دوشنبه ۲۷ تیر ۱۴۰۱ - ۱۶:۴۳
نظر شما