به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، گری اسنایدر، شاعر آمریکایی برنده‌ جایزه‌ی پولیتزر بیش از 60 سال است که توانسته شرایط محیط زیستی برگرفته از طبیعت غرب آمریکا را با فلسفه ذن بودایی که جشن هستی به شمار می‌رود در اشعار خود منعکس کند.
 
اسنایدر با چشمانی خندان، گونه‌هایی گود رفته، ریشی درهم و سفید با آرامشی کم نظیر، بخشی از تازه‌ترین کتاب خود با عنوان نویسندگان و جنگ علیه طبیعت که ترجمه‌ مجموعه‌ اشعاری از هان شان است را می‌خواند. هان شان شاعر چینی تباری که اسنایدر او را با شفقت و مهربانی یک دیوانه کوهستانی می‌خواند، بیش از 1100 سال پیش در یک غار دورافتاده در صحراهای نامسکون و رام نشده‌ چین زندگی می‌کرده است.
 
گری اسنایدر می‌گوید او از طریق تجربه‌ طبیعت پیرامون خود به درون بینی و فراستی باورنکردنی رسیده است. اسنایدر که سال‌های جوانی خود را به عنوان یک طلبه‌ مکتب ذن در ژاپن گذرانده است؛ با مناظر و چشم اندازهای طبیعی این کشور به خوبی آشنایی دارد. او همچنین با پیچ و خم‌های مناطق کوهستانی سیرا نوادا در کالیفرنیا، جایی که سال‌ها محل زندگی او بوده است نیز آشنایی عمیقی دارد.
 
اسنایدر می‌گوید: یک گذرگاه باریک کوهستانی به راستی که یک رحمت الهی است. بالا رفتن از یک راه مشخص خیلی بهتر و آسان‌تر از راه رفتن از میان علف‌های هرزه‌ در هم پیچیده است. به این صورت شما می‌توانید خیلی آسان‌تر از مبدا به مقصد برسید.
 
اسنایدر توضیح می‌دهد که در زمان‌های دور و پیش از آن که دهکده‌های اولیه در جوامع بشری بوجود بیایند، مردم از راه‌های صعب العبور و از میان جنگل‌های تاریک گذر می‌کردند تا غذا برای خوردن و توت‌های رنگی برای رنگ کردن پارچه‌های خود بیابند: و البته اگر شما می‌خواهید به ماهیگیری یا شکار بروید؛ می‌دانید از کدام راه باید بروید تا به آن رودخانه یا آن برکه برسید. اما این راه تنها موقعی مفید است که در آن قدم می‌گذارید تا به مقصد برسید و بس.
 
اسنایدر در ادامه‌ این سخنان با لبخند می‌گوید: این راهی است که ما را به دنبال خود می‌کشد. اما یک راه واقعی نیست؛ بلکه وسیله‌ای است برای رسیدن به مقصد. در زندگی واقعی هم این موضوع مصداق دارد.
 
گری اسناید همان طور که قدم زدن در جنگل‌های رام نشده با همسر درگذشته‌اش کارول را به یاد می‌آورد؛ شعر بیراهه‌ خود را می‌خواند:
 
...  ما آزادیم تا راه خود را در میان سنگ‌ها و صخره‌ها، در لابلای درخت‌ها پیدا کنیم. تخته سنگ‌ها و گیاهان جنگلی، خود را در مقابل پاهای بی‌اراده‌ ما گسترده‌اند. و باد ما را با خود به همان مکانی می‌برد که پیش از آن بوده‌ایم...
 
اسنایدر معتقد است پیوندی عمیق بین انسان و طبیعت وجود دارد که ساده‌ترین توصیف آن عشق به سرزمین مادری یا وطن است. ایجاد این رابطه‌ تنگاتنگ با طبیعت حتی در شهر شلوغی چون منهتن نیویورک هم امکان‌پذیر است. شاید باور نکنید اما اینجا هم شما می‌توانید به محیط پیرامون خود توجه کنید. ببینید در چه ارتفاعی قرار گرفته‌اید. به انواع سنگ‌هایی که این جزیره‌ کوچک از آن ساخته شده نگاه کنید و مواظب باشید چه نوع پرندگانی هنگام کوچ و مهاجرت از این منطقه گذر می‌کنند.
 
گری اسنایدر خود را یک دنباله‌رو جنبش تقسیم کننده‌ آب‌های چشمه‌ها می‌داند: من به خصوص خیلی علاقمندم که بدانم سرچشمه‌ی رودخانه‌ها کجا هستند و چنانچه آنها گم شده‌اند ببینم که آیا می‌توان یک بار دیگر آن‌ها را پیدا کنیم؟
 
برخی از طرفداران محیط زیست در سال‌های اخیر کوشش کرده‌اند تا منشاء و منبع اولیه‌ی رودخانه‌های کوچک و جویبارهای طبیعی که از بین رفته و یا در زیر بنای ساختمان‌های مختلف قرار گرفته‌اند را یک بار دیگر پیدا کرده و آن‌ها را به جریان بیاندازند. اسنایدر می‌گوید: مسئله‌ بازیابی این چشمه‌های آب به خصوص در ایالت کالیفرنیا که کشاورزان مجبورند برای آبیاری مزارع خود از برف‌های آب شده استفاده کنند، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.
 
او می گوید: اگر گرمایش زمین باعث شود که برف کمتری در این ناحیه ببارد و یا برف را تبدیل به باران زمستانی کند، این می‌تواند پایان دوران زراعت در ایالت کالیفرنیا باشد.
 
گری اسنایدر علیرغم نگرانی‌هایی که در رابطه با شرایط محیط زیست در جهان امروز دارد، بسیار امیدوار است. او احساس می‌کند که بسیاری از این موارد منفی در حال تغییر و تحول‌هایی اساسی هستند و در نهایت معتقد به برتری زیستی طبیعت است: اگر به تغییر و تحولاتی که تا امروز بر روی کره زمین ایجاد شده نگاه کنیم می‌بینیم که طبیعت در نهایت همواره پایدار مانده است.