به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) به نقل از روابط عمومی موسسه نمایشگاه‌های فرهنگی ایران این نشست روز گذشته با حضور محسن سلیمانی رایزن فرهنگی ایران در صربستان، دکتر سعید صفری استاد زبان فارسی در دانشگاه بلگراد و محمود آموزگار، رئیس اتحادیه ناشران و کتاب‌فروشان تهران با حضور بیش از 70 دانشجوی صرب برگزار شد، ابتدا فرهاد حسن‌زاده با روایتی از دوران کودکی‌اش در شهر آبادان و لمس جنگ به این موضوع پرداخت که چگونه به نوشتن از جنگ رسیده است.

حسن‌زاده در این نشست گفت: زمانی با خود می‌گفتم با کودکان و نوجوانان نباید از جنگ گفت. از خودم می‌پرسیدم مگر جنگ چه خاصیتی دارد که باید از آن حرف زد؟ می‌پرسیدم نوشتن از خون و خونریزی و کشته شدن انسان‌ها چه خاصیتی دارد، جز این‌که روح لطیف کودکان را زمخت و خشن کند؟ اما بعد به این نتیجه رسیدم که هر نویسنده‌ای بخشی از خودش را می‌نویسد. در آثار هر نویسنده‌ای بخشی از حال یا گذشته‌ واقعی نویسنده را می‌توان پیدا کرد و به هزارتوهای درونش سفر کرد.

این نویسنده سرشناس ایرانی در جمع دانشجویان زبان فارسی دانشگاه بلگراد، یکی از دلایل نوشتن از جنگ برای بچه ها را قربانی شدن کودکان در بازی بزرگان عنوان کرد و افزود: جمله‌ معروفی هست که می‌گوید: «کودکان شوخی شوخی سنگ می‌اندازند، گنجشک‌ها جدی جدی می‌میرند، حالا در بازی بزرگترها همه چیز معکوس است. بزرگان هستند که شوخی شوخی سنگ می‌اندازند و کودکان قربانی بازی آن‌ها می‌شوند.

وی بیان کرد: بخشی از دوران زندگی‌ام، دوران نوجوانی‌ام در سال‌هایی سپری شد که دو اتفاق مهم تاریخی رخ داد. اول انقلاب سال ۱۳۵۷ و دومی جنگی که دو سال بعد از انقلاب به وقوع پیوست و هشت سال طول کشید. بودن در زمان این دو رویداد اجتماعی و تاریخی به خودی خود پرماجرا و جذاب است و اگر در ِبطن ماجرا بوده باشی و این رویدادها اثری مستقیم بر زندگی‌ات گذاشته باشد بیشتر تو را مجبور به نوشتن از این دوران می‌کند. احساس می‌کنم این من نیستم که سوژه را انتخاب می‌کنم، این سوژه است که مرا انتخاب کرده است. بدیهی است که ما از هر اتفاقی و از واقعه‌ای که رخ داده، می‌توانیم داستان بنویسیم. کافی است یک قدم جای خود را تغییر بدهیم تا دیدگاهمان عوض شود. از این حوزه برای بچه‌ها نوشتن زمانی مهم می‌شود که زاویه‌ نگاهمان را تغییر بدهیم و چیزی را ببینیم که می‌تواند برای او مهم و یا خوشایند باشد.

حسن‌زاده ادامه داد: برای من نوشتن از جنگ همراه با نگاهی انسانی و نفی خشونت بوده، برای همین به این‌گونه‌ ادبی می‌گویم «ادبیات مقاومت» نه «ادبیات جنگ».

این نویسنده در پایان به معرفی چهار کتابش «مهمان مهتاب»، «حیاط خلوت»، «این وبلاگ واگذار می‌شود» و «هستی» پرداخت و خلاصه‌ای از آن‌ها را برای حاضران در جلسه بازگو کرد.

سعید صفری، استاد زبان فارسی دانشگاه بلگراد نیز در ادامه این نشست گفت: تاکنون در این دانشگاه درباره ادبیات معاصر ایران سخنرانی نداشته‌ایم و از ادبیات معاصر ایران کتابی به صربی ترجمه نشده است.

او با اشاره به حضور محسن سلیمانی رایزن فرهنگی ایران در بلگراد در این نشست، عنوان کرد: دکتر سلیمانی، رایزن فرهنگی ایران خودش داستان‌نویس است و درباره آموزش نویسندگی کتاب‌هایی نوشته‌ و این حضور فرصت مغتنمی است.

محسن سلیمانی نیز ابراز امیدواری کرد ارتباط‌ها میان دو کشور بیشتر شود و گفت: سعی می‌کنیم آثار نویسنده‌های خود را ترجمه کنیم تا بخوانید و لذت ببرید.