امیررضا اصنافی در گفت‌گوبا خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) درباره اجرای طرح «فیپای مختصر» از سوی کتابخانه ملی ایران عنوان کرد: بررسی برخی متون نشان می‌دهد که ارائه «فیپای مختصر» در برخی از کشورهای دنیا مرسوم است، اما باید بررسی کرد که این فیپای مختصر شامل چه اطلاعاتی می‌شود؛ چراکه برخی تصمیم‌گیری‌‌های شتاب‌زده و درج اطلاعات ناقص بر روی کتاب ممکن است به سردرگمی کتابداران بینجامد.

وی با اشاره به اینکه چندین سال است که بر اساس مصوبه هیئت وزیران فهرست نویسی پیش از انتشار در قالب مصوبه‌ای لازم‌الاجرا شده است گفت: درست است که فهرست نویسی کتاب‌ها به لحاظ مالی و زمانی بار سنگینی بر دوش کتابخانه ملی می‌گذارد، ولی اجرا و ادامه پیدا کردن طرح «فیپای مختصر» تبعات منفی بسیاری در حوزه‌های مرتبط با کتاب خواهد داشت.

استادیار گروه علم اطلاعات و دانش شناسی دانشگاه شهید بهشتی افزود: البته این طرح از لحاظ دیگر نقش پر رنگ کتابداران متخصص در کتابخانه‌ها را نشان می‌دهد، چراکه کتابخانه‌هایی که فاقد کتابداران متخصص هستند از این موضوع آسیب‌ خواهند دید و از این زاویه می‌توان این طرح‌ را فرصتی برای توجه به بکارگیری نیروی متخصص در کتابخانه‌ها دانست.

اصنافی با بیان اینکه این فیپای مختصر را خود ناشران هم می‌توانند انجام دهند گفت: ارزش افزوده فیپا زمانی است که فهرست‌نویسی تحلیلی و رده‌بندی در کنار هم قرار می‌گیرد؛ اما باید اشاره کنیم حتی در گذشته که فیپای کامل ارائه می‌شد، باز هم شاهد بودیم که موضوعات درج شده سنخیتی با کتاب‌ها نداشتند.

وی با اظهار تاسف از اینکه سال‌هاست کتابداران ما عادت کرده‌اند که فهرست‌نویسی کامل ارائه ندهند، گفت: با اینکه در آموزش‌های کتابداری همواره تأکید می‌شود که تنها بر فیپای کتاب‌ها تأکید نشود و سعی کنند که خود فهرست‌نویسی کتاب را انجام دهند، اما روند فعلی، کتابداران ما را کُند بار آورده است.

استادیار گروه علم اطلاعات و دانش شناسی دانشگاه شهید بهشتی تصریح کرد: کتابخانه ملی که متولی استاندارهای ملی کتابداری در کشور است، هنرش این است که بتواند فهرست تحلیلی از کتاب ارائه دهد، وگرنه خود ناشران هم می‌توانند این اطلاعات مختصر فیزیکی کتاب را در فیپای مختصر ارائه کنند.

اصنافی در پایان با اشاره به اینکه کتابخانه ملی به عنوان یک نهاد مرجع در حوزه کتابداری سال‌های سال است که در این حوزه به بهترین شکل عمل می‌کند، گفت: آیا به واقع پشت ارائه این طرح حرکتی پژوهشی بوده، یا بر اساس نظر شخصی اجرا شده است؟ آیا بازخورد این تجربه در کشورهای دیگر مورد ارزیابی قرار گرفته است و آسیب‌های احتمالی آن پیش‌بینی شده است؟ مطمئنا بررسی بازخوردهای این طرح به ادامه یا متوقف کردن آن کمک خواهد کرد.