یک استاد دانشگاه و مورخ آمریکایی درباره رمان «موبی دیک» می نویسد: اگر میخواهید راهحلی برای حل مشکل محیط زیست پیدا کنید، دوباره صفحات این رمان عالی را مرور کنید.
«آرون ساش» استاد رشته تاریخ دانشگاه کورنوال شهر نیویورک مورخ و کارشناس ادبیات قرن نوزدهم کتابی در دست انتشار دارد که قرار است ماه ژوئن سال 2022 با عنوان «از بالا به عمق: هرمان ملویل، لوئیس مامفورد، و کشف مجدد در تاریکی» از سوی انتشارات این دانشگاه وارد بازار کتاب شود. این استاد تاریخ آمریکایی در یادداشتی قبل از انتشار کتابش به درسهای رمان موبیدیک برای محیط زیست اشاره میکند و مینویسد: «اگر میخواهید راهحلی برای حل مشکل محیط زیست پیدا کنید، دوباره صفحات این رمان عالی را مرور کنید.»
استاد دانشگاه کورنویل در یادداشت خود مینویسد: «البته پیشنهاد نمیکنم به خارج کردن و سوزاندن روغن نهنگ فکر کنید چون بیشتر میخواهم به نبوغ ملویل 170 سال قبل از بحثهای محیط زیستی دقت کنید و ببینید که چطور مقاومت در برابر حیات وحش و رابطهاش با انسان و هستیگرایی را به تصویر کشیده است. با خواندن این رمان بهخوبی تهدید تغییرات آب و هوایی برای انسان قابل درک شده است.»
در یادداشت آورده شده است: فلسفه اگزیستانسیالیزم یا هستی گرایی به خوبی در موبیدیک نمود پیدا کرده و حتی «آلبرت کاموس» بنیانگذار مکتب هستیگرایی نوین و برنده جایزه نوبل نیز از این رمان به عنوان نماد این فسلفه و مکتب یاد میکند. از ابتدای داستان، اسماعیل راوی داستان و یکی از شخصیتهای اصلی رمان به صراحت درباره مشکل و تهدید بشریت صحبت میکند و ناامیدی بشریت از زندگی موجود را بیان میکند. در صفحه ابتدایی رمان او خودش را داخل تابوتی تعریف میکند که زندگی معمول شهرنشینهای نیویورکی متنفر است که چگونه به میزهایشان چسبیده و در حال تخریب محیط زیست هستند.
اسماعیل، تنها کسی است که از خدمهٔ پکوئود نجات پیدا میکند و راوی داستان موبیدیک است. او در جملاتی که در صفحات ابتدایی داستان نوشته شده، میگوید که دوست دارد از این مردم دور شده و به دریا پناه ببرد.
موبی دیک یا نهنگ بحر رمان مشهوری از هرمان ملویل نویسنده آمریکایی است که در سال ۱۸۵۱، در دوران رنسانس آمریکایی، منتشر شد. ملوان اسماعیل داستان جستجوی دیوانهوار اهب، ناخدای کشتی پکوئود را میگوید که به دنبال انتقام از موبیدیک، وال سفیدی است که پیشتر کشتیاش را نابود کرده است و پایش را از زانو قطع کرده است.
کتاب تا زمان مرگ نویسندهٔ آن در سال ۱۸۹۱ یک شکست تجاری بود؛ اما در قرن بیستم به عنوان یکی از بهترین رمانهای آمریکایی شهرت یافت. ویلیام فاکنر اعتراف میکند که آرزویش این بوده که این کتاب نوشتهٔ او میبود.
نوشتن این کتاب یک سال و نیم طول کشیدهاست و تجربیات شخصی ملویل را در دریا و خواندن ادبیات والگیران را تصویر میکند. توصیفهای جزئی و واقعگرایانهٔ ملویل از شکار نهنگ و خارج کردن روغن از آن به آن صورت است که میتوان حضور در کشتی میان خدمه با فرهنگهای مختلف را حس کرد که با کاوش در پایگاه اجتماعی، خیر و شر و وجود خدا مخلوط شده است.
نظر شما