«سیمین دانشور به من گفت: «غصه یعنی سرطان! غصه نخوری یک‌وقت، معروفی!»
و من غصه خوردم.
اینجا در بیمارستان شریته برلین، حالا یازده جراحی را پشت سر گذاشته‌ام، از دوشنبه وارد مرحله پرتو درمانی می‌شوم؛ در تونلی تاریک به نقطه‌های روشنی فکر می‌کنم که اگر برخیزم، هفت کتاب نیمه‌کاره‌ام را تمام کنم و باز چند تا درخت بکارم.
هفت جراح و متخصص زبده عمل جراحی را انجام دادند. جراح فک و دهان گفت: «بدن شما چهل ساله است، هیچ بیماری و خللی در تن شما نیست؛ سرطان لنفاوی هم یک بدبیاری بوده. پش گِهبت.»
گفتم: «در طب ایرانی به این بدبیاری می‌گویند غمباد.»
خندید.»
این پست معروفی در اینستاگرام تا به امروز نزدیک به چهار هزار کامنت داشته است و اهالی ادبیات در این پیام‌ها با او همدردی کرده‌اند و به او یادآور شده‌اند که این دوران خیلی زود تمام می‌شود و او دوباره برای مخاطبان ادبیات خواهد نوشت.
عباس معروفی ۲۷ اردیبهشت ۱۳۳۶ در تهران به دنیا آمد. در دبیرستان مروی دیپلم ریاضی گرفت و در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران در رشته هنرهای دراماتیک تحصیل کرد. وی پس از آن به مدت یازده سال، در دبیرستان‌های تهران معلم ادبیات بود. درباره آثار ادبی او باید گفت که نخست در سال ۵۹، مجموعه داستان «روبه‌روی آفتاب» از او منتشر شد. پس از آن تا مدت‌ها داستان‌ها و اشعار خود را در نشریات منتشر می‌کرد. با انتشار رمان «سمفونی مردگان» در سال ۱۳۶۸ نام عباس معروفی بر سر زبان‌ها افتاد. از سال ۱۳۶۶ به مدت سه سال در مناصب هنری مختلف، زمینه‌ی اجرای ۵۰۰ کنسرت موسیقی را فراهم کرد. در دوره‌ای نیز مجله موسیقی «آهنگ» را منتشر کرد. کتاب‌های او به ترتیب زمانی به این شرح است:
«روبه‌روی آفتاب»/ 1359، «آخرین نسل برتر»/ 1365، «سمفونی مردگان»/ 1368، «عطر یاس»/ 1371، «سال بلوا»/ 1371، «پیکر فرهاد»/ 1381، «دریاروندگان جزیره‌ی آبی‌تر»/ 1382، «فریدون سه پسر داشت»/ 1382، «ذوب شده»/ 1388، «تماما مخصوص»/ 1389، «نام تمام مردگان یحیاست»/ 1397، «شاهزاده‌ی برهنه»/ 1397.
نظر شما