در بخشی از پیشگفتار می‌خوانیم: «آسیب ویژه زبانی یکی از انواع آسیب‌‌های زبانی است که علت شناخته‌‌شده‌‌ای ندارد. این آسیب به‌‌طور سنتی ازطریق استثناکردن، یعنی با فقدان علل دیگر تعریف میشود؛ مثلاً، سازمان سلامت جهانی آسیب ویژه زبان را آسیب در الگوی طبیعی اکتساب زبان در مراحل اولیه رشد می‌‌داند که مستقیماً به ناهنجاری‌‌های عصب‌‌شناسی یا سازوکار گفتار، آسیب حسی، کندذهنی، یا عوامل محیطی مربوط نیست.
بروز آسیب زبانی در کودکان باعث ایجاد تبعات منفی فردی، خانوادگی، و اجتماعی میشود و میتواند بهداشت روانی فرد و خانواده را دچار اِشکال سازد؛ مثلاً، بسیاری از والدین درمورد مشکلات کودکْ خود را مقصر می‌‌دانند و احساس گناه میکنند.
کودک نیز به علت ناکامی در برقراری ارتباط کلامی با دیگران به‌‌تدریج دچار سرخوردگی و اِنزوا میشود. به‌‌علاوه، آسیب ویژه زبان در کودکان بعدها در سنین آموزش‌‌های رسمی خواندن و نوشتن موجب مشکلاتی در یادگیری خواندن و نوشتن میشود و بروز چنین مشکلاتی بیشازپیش فرد، خانواده، و جامعه را متأثر می‌‌سازد. شیوع بالای این آسیب، عواقب منفی حاصل از وجود آن در فرد، و ضرورت شناسایی سریع کودکان دارای آسیب عواملی هستند که بررسی ویژگی‌‌های کودکان دارای آسیب ویژه زبانی را در شمار یکی از موضوعات روبه گسترش و موردتوجه در پژوهش‌‌های جدید زبان‌‌های مختلف قرار داده است. در دهه پایانی قرن بیستم شاهد افزایش چشمگیر استفاده از این اصطلاح و مطالعات و تحقیقات گوناگون در این زمینه بوده است.
توافق‌نداشتن صاحب‌‌نظران درباره شناسایی ویژگی‌‌های این کودکان عاملی است که انجام پژوهش را در زمینه بررسی ویژگی‌‌های زبانی مربوط به درک و تولید این کودکان در زبان‌‌های مختلف ضروری می‌‌سازد. وجود فرضیاتی که علت وجود آسیب را مربوط به ساختار زبان‌ها می‌‌دانند نیز علت دیگری است که ضرورت بررسی این آسیب را در زبان‌‌های مختلف ایجاب میکند. در زبان‌‌های متحدالشکل مثل ایتالیایی واژه‌‌ها هرگز به صورت ریشه واژه ظاهر نمی‌شوند، بلکه همواره به شکل تصریف‌‌شده به کار می‌‌روند، ولی در زبان‌‌های غیرمتحدالشکل مثل انگلیسی که برای کودک سرنخ‌‌های تکواژشناختی پایدار قابل ارزیابی در ساخت دستوری فراهم نمی‌‌شود، کودک باید بر عوامل ثابت‌‌تر، نظیر ترتیب واژه‌‌ها تکیه کند؛ بنابراین در زبان‌‌های تصریفی کودک با سرنخ‌‌های تکواژشناختی قابل اعتماد و بی‌شماری برخورد دارد که به‌‌سادگی قابل چشم‌‌پوشی نیستند. کودکان معمولاً به صورت‌‌هایی توجه میکنند که به سادگی در دسترس هستند (یعنی تکواژشناسی در زبان ایتالیایی و ترتیب واژگانی در زبان انگلیسی).
باوجود اهمیت بسیار زیاد این موضوع و لزوم بررسی این آسیب در زبان‌‌های مختلف تعداد پژوهش‌‌های انجام شده در کودکان فارسی‌‌زبان دارای آسیب ویژه زبانی بسیار محدود و انگشت‌‌شمار است. درضمن، کتابی درباره این آسیب نگاشته نشده است. امید است این کتاب راهگشای خوبی برای پژوهش‌‌های موردنیاز در این حوزه باشد.»
نظر شما