ايبنا - خواندن يك صفحه از يك كتاب را ميتوان چند گونه تعبيركرد؛ چيدن شاخه گلي از يك باغ، چشيدن جرعهاي از اكسير دانايي، لحظهاي همدلي با اهل دل، استشمام رايحهاي ناب، توصيه يك دوست براي دوستي با دوستي مهربان و...
رواج عرفانهای طبیعتگرا، به مثابه افول به سمت ادیان ابتدایی یا ذهن ابتدایی انسان عارف است. بازگشت به باورهای دینی ـ عرفانی ماقبل تاریخ، میتواند نشانگر ایجاد بحران معنویت و یا کوشش انسان برای یافتن راه نجات در برهوت لاادری گری معاصر باشد.
از نظر پژوهشگران علوم انسانی، نخستین نشانههای موجود از دین، گرایش به پرستش طبیعت است. نمونههایی از این گرایش هماکنون در مناطق دورافتاده جهان، میان انسانهای ابتدایی مشاهده میشود. در این گرایش به منظور رام کردن نیروهای طبیعت، باید از این نیروها تجلیل کرد و از آنها درخواست لطف و احساس داشت. انسانهای ابتدایی عصر ما، مراسمی دینی دارند که در آن لباسهای عجیب و غریب میپوشند. ماسک به صورت میزنند و به حرکات موزونی مشغول میشوند و ضمن آن از نیروهای طبیعت کمک میخواهند. برای مثال به ابری میگویند ببارد و به رودخانه میگویند به گونهای مناسب و به دور از طغیان و طوفان، آن را سیراب کند، و به زمین میگویند برویاند، و از مزارع و درختان میخواهند که محصول بهتر و بیشتری بدهد و مانند اینها!
صفحه 69 / عرفان سرخپوستی/ حمیدرضا مظاهری سیف، حمزه شریفی دوست و محمد حسین کیانی/ انتشارات صهبای یقین/ چاپ اول/ سال 1391/ 111 صفحه/ 2500 تومان
نظر شما