به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، یوسفعلی میرشکاک، در پنجاه و یکمین جلسه درس‌گفتارهای شاهنامه، که عصر ۳۰ آبان به همت دفتر پاسداشت زبان فارسی حوزه هنری در سالن سلمان هراتی حوزه هنری برگزار شد، با اشاره به اینکه زمانی فکر می‌کردم فردوسی در پردازش و روایت داستان‌های شاهنامه خیلی امانت‌دار بوده عنوان کرد: فردوسی خیلی جاها امانت‌دار نبوده بلکه در راستای اندیشه و هدف خود عمل کرده و همه شگردهایش نهان‌روشانه و تبلورخواست انسان ایرانی است.
میرشکاک ادامه داد: دلیل فاصله گیری فردوسی از باورهای مزدیسنایی معلوم است؛ فردوسی برای بینش شیعی خود کوشیده و با اساطیر ایران گزینشی برخورد کرده است. کاسته و افزوده و برای همین، اقتدای به این اساطیراز حیث منش حتی درجهان مدرن جواب می‌دهد و گرنه هالیوود بیهوده اسطوره نمی‌سازد و آنها را معیاراخلاقی قرار نمی‌دهد.
این نویسنده و منتقدادبی با اشاره به اینکه با چند بارخواندن شاهنامه می‌توان به ویژگی‌های رستم پی برد، گفت: رستم به یک معنا مظهر انسان کامل در اساطیر ایرانی است و ساختن و پردازش این اسطوره قبل ازشاهنامه بوده اما پرداختن و ساخت کامل آنکه الگوی داد و عیاری هم هست، نتیجه کار و زحمت فردوسی است.
میرشکاک با اشاره به اینکه اسم‌های شاهنامه باعث بروز اشتباهاتی در کار شاهنامه‌پژوهان شده است، افزود: شاهنامه‌پژوهی با شاهنامه‌خوانی فرق می‌کند و کسی که شاهنامه‌خوان می‌شود، مثل کسی می‌ماند که مکرر فیلمی را می‌بیند و به همین دلیل، فیلمنامه در ذهنش نهادینه و مجسم می‌شود.
وی در بخش دیگری از این جلسه، مرگ‌آگاهی را مهم‌ترین آموزه انسان ایرانی دانست و گفت: انسان ایرانی از عهد باستان به این آموزه روی آورده و ذاتش مبتنی بر آن است. ایرانی‌ها از عهد باستان جنگاور بوده‌اند و انسان جنگاور هم دنبال مرگ می‌گردد. جاودانگی، رفتن به مینو و دیدار با امشاسپندان هم بستگی به جان باختن در دفاع از این سرزمین و آیین دارد.
نظر شما