به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، مرتضی اسدی، نویسنده کتاب «قصۀ ننه علی»، در ابتدای این جلسه از نحوۀ آشنایی خود با سوژه کتاب گفت: تقریبا ۷ سال پیش من در موزه بهشت زهرا تصویری از شهید و مقداری از وسایل ایشان را مشاهده کردم که پشت یکی از نامه‌ها آدرس منزل شهید بود. این شد که من خدمت حاج خانم رسیدم و از همان ابتدا که ایشان شروع به خاطره‌گویی کردند، متوجه متفاوت بودن این سوژه شدم.

نویسنده با اشاره به رفتار نامناسب پدر خانواده اضافه کرد: در همان جلسه اول من دیدم که با خانواده‌ای مواجه هستیم که با تصویری که از خانوادۀ شهدا در ذهن داریم کاملا متفاوت است. به طوری که بعد از چند جلسه گفت‌وگو برای ادامه دادن دچار تردید شدم و کار را رها کردم.

اسدی در توضیح چگونگی حل چالش‌ها و موانع نوشتن درباره این کتاب ادامه داد: با توجه به ارتباطی که بعد از گذشت چند سال با حاج خانم داشتم، برای حل گره نوشتن این کتاب از آقای سرهنگی و تعدادی از اساتید بزرگ ادبیات پایداری کمک گرفتم و با راهنمایی‌های آن‌ها بود که دوباره همت کردم و این کتاب را نوشتم.

مرتضی اسدی در ادامه ضمن تاثیرگذار دانستن این موضوع که خانم زهرا همایونی، راوی کتاب، با وجود سختی‌هایی که از طرف همسرمتحمل می‌شدند هیچ وقت به طلاق فکر نکردند، اصلی‌ترین مخاطبان این کتاب را خانم‌ها دانست.

در ادامه این جلسه، خانم زهرا همایونی، مادر شهیدان علی و امیر شاه‌آبادی توضیح داد: من به یاری خدا وقتی به سختی‌ها می‌افتادم، به امر جهاد فکر می‌کردم و همیشه به علی می‌گفتم نگران من نباش. وقتی شما در جبهه با دشمن می‌جنگید، من داخل مملکتم با شیاطین می‌جنگم و مطمئن باشید که اخر به پیروزی خواهیم رسید.

وی ادامه داد: همیشه آرزو داشتم قبل از اینکه سر من زیر خاک برود، این خاطرات مکتوب شود و بعد از من جوان‌ها بدانند با سختی زندگی کردن هنر است. زندگی با تلخی است که به شیرینی می‌رسد. خداروشکر دو فرزند من هم با من هم عقیده و همراه بودند و من این سختی‌ها را در عبادت و خدا‌شناسی این بچه‌ها حل می‌کردم و معتقد بودم اگر من سختی نکشم آن‌ها به سعادت نمی‌رسند.

بانو همایونی اضافه کرد: شهدا لذت خوردن و خوابیدن و پوشیدن را نچشیدند ولی لذت شهادت را نوشیدند؛ چرا که خدای خود را خوب شناختند و می‌دانستند عاقبت دنیا آمدن و رفتن است.

مادر شهیدان شاه‌آبادی بیان کرد: با همه این سختی‌ها به من می‌گفتند نگذار بچه‌ها بروند؛ ولی من فریاد می‌زدم که من هیچ وقت جلوی پسری که لباس رزم پوشیده را نمی‌گیرم.
راوی کتاب در بیان چگونگی تحمل سختی‌ها و صبوری در زندگی نیز اضافه کرد: آدم زمانی به صبر می‌رسد که به آنچه خداوند مارا به آن مقدر کرده راضی باشد. با خدا بودن همه مسائل را حل می‌کند. نماز اول وقت یاری‌گر من در صبوری‌ها بود.

خانم زهرا همایونی در سخنان پایانی خود بیان کرد: من از همه شما دختران و پسران عاجزانه می‌خواهم پشت رهبر را خالی نکنید و آنی و کمتر از آنی از اهل بیت جدا نشوید و دربرابر مشکلات سعه صدر داشته باشید و اخلاق حسنه و صداقت در خانواده را سرلوحه زندگی قرار دهید.