یکی از اهالی منطقه بلوچستان که روشان هر هفته با خورجین پر از کتابش به آن‌جا می‌رود می‌گوید «وقتی این شتر برای اولین بار به محله ما آمد بچه‌ها خوشحال و بسیار هیجان‌زده بودند. مدرسه‌ها مدت زیادی می‌شد که بسته شده بود و ما هیچ کتابخانه دیگری در شهرمان نداریم. بچه‌ها خیلی استقبال کردند.»
بلوچستان از فقیرترین مناطق پاکستان است که در طی دو دهه گذشته درگیر کشمکش احزاب جدایی‌طلب بلوچ و دولت مرکزی پاکستان بوده است. با نرخ سواد 24 درصد برای زنان که یکی از کم‌ترین میزان سطح سواد زنان در جهان است و نیز بالاترین درصد کودکانی که از تحصیل جا مانده و دیگر به مدرسه نمی‌روند.
روشان هر هفته به 4 روستا در بلوچستان سر می‌زند و هر بار در خانه یک نفر توقف می‌کند؛ جایی که کودکان 4 تا 16 ساله برای خواندن، قرض‌گرفتن و تبادل کتاب دور هم جمع می‌شوند.
فاضل بشیر، یکی از گردانندگان این کتابخانه می‌گوید «والدین و کودکان هیجان‌زده هستند و برایشان بسیار امیدبخش است که می‌توانند بخوانند و مسئولان کمک بسیاری می‌کنند تا کتاب‌ها به مناطق هر چه دورتر در دسترس کودکان قرار بگیرد.»
ایده راه‌اندازی این کتابخانه سیار از زمانی شکل گرفت که شیوع کویید 19 موجب تعطیلی مدارس در بلوچستان مانند دیگر نقاط دنیا شد. دو زن از منطقه مند ایالت بلوچستان که مدیر یک دبیرستان محلی بودند تصمیم گرفتند که کتاب‌ها توسط یک شتر به دست کودکان برسد.
یکی از این معلم‌ها درباره شکل‌گیری این ایده می‌گوید «ایده استفاده از شتر از مغولستان و اتیوپی آمده که کاملا مناسب زمین‌های متروک، ناهموار و دورافتاده ما است و با استقبال گسترده‌ای روبه‌رو شد که بسیار دور از انتظارمان بود.»
آنها می‌گویند که این ایده با استقبال زیادی روبه‌رو شده و به تازگی یک کتابخانه در محدوده شهر بندری گوادر در جنوب ایالت بلوچستان با شتری با نام چراغ به راه افتاده است.
چراغ هر هفته و با همراهی مدیر خود اسماعیل یعقوب که خود یک معلم داوطلب است به 5 شهر سر می‌زند. او می‌گوید: «بچه‌ها منتظر کتاب‌ها هستند. آنها به مطالعه و کتاب‌خواندن علاقه‌مند هستند و متاسفانه دولت در آموزش و تحصیل بچه‌ها سرمایه‌گذاری نمی‌کند.»
جواد علی ده‌ساله که آرزو دارد در آینده معلم شود، به‌تازگی شروع به قرض‌کردن کتاب از کتابخانه شتر کرده و می‌گوید «حالا دارم چیزهای جدیدی از این کتاب‌ها یاد می‌گیرم. دارم داستان‌های مصور را می‌فهم و درک می‌کنم؛ اما می‌خواهم کتاب‌های بیشتری بخوانم. کتاب‌هایی که به زبان مادری‌ام نوشته شده‌اند؛ بلوچی و البته به زبان‌های دیگر هم. ما کتاب‌های بیشتر و بیشتری می‌خواهیم.»
نظر شما