به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) به نقل از لیت‌هاب، «در داستان 1984 نوشته جورج اورول شخصیتی به نام اوبراین از وینستون سؤال می‌کند «چند انگشتم را بالا گرفته‌ام؟» جواب درست البته 4 یا 5 نیست. جواب درست هر آنچه است که او بر این ادعا می‌کند. رفتاری که حکومت‌های دیکتاتوری در طول تاریخ از خود بروز داده‌اند. حقیقت آن چیزی است که حاکم می‌گوید، نه آنچه که حقایق نشان می‌دهد و اگر اظهارنظری کنید یا به زندان می‌روید یا سر خود را از دست می‌دهید. اینجاست که اگر شجاعت داشته باشید و دست از انتقال حقیقت برندارید به ارائه «خبر جعلی» متهم می‌شوید.
 
به نظر می‌رسد در عصری جدید از دنیای اوبراین‌ها زندگی می‌کنیم. چند خبرنگار و گوینده‌یِ حقیقت در سراسر دنیا کشته، زندایی، و تبعید می‌شوند یا مورد پیگرد قضایی قرار می‌گیرند؟
 
چرا چنین موضوعی از اهمیت زیادی برخوردار است؟ به این دلیل که حاکمان حاضر در قدرت که به نام ما تصمیم‌گیرنده یک سرزمین هستند باید از تأثیرگذاری‌مان باخبر شوند و در این میان روزنامه‌نگاران باید آزادی عمل گزارش همه اتفاقات ملت و دولت را داشته باشند.
 
ما در دنیایی زندگی می‌کنیم که جنگی علیه روزنامه‌نگاری مبتنی بر حقیقت و واقعیت به راه افتاده است. در ایالات متحده رئیس‌جمهور اعتراف کرد گاهی مسائل غیرواقعی را بیان می‌کند تا خبرنگاران را دچار سردرگمی کند. هدف او در واقع سردرگم کردن مردم است تا شهروندان که در این میان نمی‌دانند به چه کسی اعتماد کنند در نهایت به هیچ چیز اعتقاد نداشته باشند. در کشوری که هیچ آرمانی باقی نمانده است فساد حکومت می‌کند. و اگر کشوری باقی نمانده باشد چگونه می‌توان به وطن‌فروشان انتقاد کرد؟
 
نشانه‌هایی که از ایالات متحده به دنیا فرستاده می‌شود توسط حاکمان دیگر کشورها نیز عملی می‌شود. عجیب نیست که مجله تایم در فهرست تأثیرگذارترین افراد سال 2018 نام چهار خبرنگار از جمله جمال خاشقجی را گنجانده است. در سال 2018 پنجاه و دو خبرنگار که فقط در تلاش بودند داستان زمانه ما را به مردم نشان دهند به قتل رسیدند.
 
فشار بر نویسندگان و به طور کل نوشتن دغدغه خود نویسندگان است. حاکمان دیکتاتور به دو دلیل سراغ هنرمندان و نویسندگان می‌روند. نخست به دلیل بی‌دفاع بودنشان و دوم اینکه دست از افشاگری برنمی‌دارند. من هم جزءِ این دسته از نویسندگان هستم بنابراین مدت زیادی است که به تلاش برای سانسور کار نویسندگان و محروم کردنشان از آزادی و حتی زندگی توجه می‌کنم.
 
اولین بار در دهه 70 میلادی درگیر قساوت‌های رژیم دیکتاتوری در شیلی شدم. خیلی از خبرنگاران، نویسندگان، و هنرمندان از جمله پابلو نرودا، شاعر اهل شیلی کشته شدند. در دهه 80 میلادی به انجمن پِنِ کانادا کمک کردم و حالا می‌بینم که انجمن پِن آمریکا هم گستره خود را افزایش داده است و توجه به مطبوعات آزاد را در میان برنامه‌های اصلی بنیاد قلم قرار داده است.
 
دیگر زمان توضیح حق طبیعی نویسندگان و روزنامه‌نگاران در بیان نظراتشان به سَر رسیده است. حالا به نظر می‌رسد این حق روزنامه‌نگاران مسقل است تا درباره همه موضوعات جاری نظر بدهند. نظام‌های دموکراتیک به فاجعه کنونی بی‌توجهی می‌کنند اما باید بدانیم که اگر مطبوعات آزاد را از دست دهیم، دموکراسی از بین می‌رود.»