به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)- در تابلوی معروف «لئوناردو داوینچی»، نقاش ایتالیایی «مونا لیزا» لبخند تلخی به لب دارد زیرا در پانزده سالگی همسر مردی شده است که در کار تجارت داد و ستد برده‌های زن است.
 
«لیزا جراردینی» مدلی است که «لئوناردو داوینچی»، نقاش ایتالیایی تابلوی معروف خود را از روی آن کشید. پانزده ساله بود که او را مجبور کردند با تاجری پولدار به نام «فرانچسکو دل جیوکاندو» ازدواج کند. همسر او زنان برده را خریداری و آن‌ها را از شمال آفریقا خارج می‌کرد و پس از تغییر دین آنان و ایمان آوردن به مسیحیت، به عنوان ندیمه به دیگران می‌فروخت.
 
«ایندیپندنت» نوشت: «مارتین کِمپ» و «جیسپ پالانتی»، مورخین و استادان دانشگاه آکسفورد در کتابی با عنوان «مونا لیزا، در واقعیت و نقاشی» توضیح می‌دهند که همسر «مونا لیزا» بسیاری از برده‌ها را با خود به خانه می‌برد و او طاقت دیدن ظلمی را که به این زنان می‌شد نداشت. بسیاری از این برده‌ها مورد تعدی و تجاوز دوستان «فرانچسکو» قرار می‌گرفتند و او به دلیل غیرقانونی بودن کارش مجبور بود به آنان باج بدهد و در برابر اعمال آنان سکوت کند. 
 
تابلوی «مونا لیزا» یا «لبخند ژوکوند» یکی از معروف‌ترین تابلوهای نقاشی «لئوناردو داوینچی» است و هم‌اکنون در موزه «لوور» فرانسه نگهداری می‌شود.