چايچي در گفت‌وگو با خبرگزاري كتاب ايران(ايبنا)، درباره اين مجموعه شعر گفت: «مه چهره‌هايمان را با خود مي‌برد» شامل 36 قطعه شعر كوتاه سپيد و سروده شده طي سال‌هاي 82 تا 87 است. همچنين 3 قطعه شعر نسبتا بلند از سروده‌هايم را نيز در اين مجموعه گنجانده‌ام اما شعرهاي بلند سروده شده در اين سال‌ها را در مجموعه‌اي مستقل منتشر خواهم كرد.

وي در توضيح مضامين و فضاهاي شعري‌اش با تاكيد بر دشواری بيان اين امر توسط شاعر، اظهار داشت: شعر جنبه تخيل دارد. اگر شاعر خود بگويد به چه فضاها و مضامينی پرداخته، خواننده را از تفكر و برقراری ارتباط با شاعر بازمی‌دارد. در شعر بايد استنباط خواننده حرفه‌اي شعر را در نظر گرفت.

وي ادامه داد: من هيچ‌گاه به عنوان يك شاعر مضمون‌پرداز مطرح نبوده‌ام و شاعري نيستم كه در يك مضمون اجتماعي، فلسفي، عاطفي يا سياسي به سرودن شعر بپردازم. در سروده‌هايم لايه‌هاي گوناگوني از معنا براي خواننده فراهم مي‌آيد. سروده‌ها تك معنايي نيستند و هر مخاطب برداشت ويژه‌اي از اين سروده‌ها دارد.

اين مجموعه پنجمين مجموعه شعر چايچي است و او معتقد است همواره در شعرش خوانندگان شعرشناس و منتقدان شعر را در نظر گرفته است.

اين شاعر در پاسخ به پرسشي مبني بر اين‌كه نقد شعر تا چه حد مي‌تواند در پيشبرد شعر موثر باشد، توضيح داد: نقد شعر و معرفي مجموعه شعرهاي درخور از منظر نقد و بررسي، در آشنايي مخاطبان شعر با مجموعه‌ شعرها و فضاهاي شعري موثر است. منتقد مانند پلي ارتباطي ميان مخاطب و اثر ادبي است. از سوي ديگر صاحب اثر را با نيازهاي مخاطب آشنا و او را به مخاطب نزديك‌تر مي‌كند.

وي با يادآوري اين مطلب كه حدود 15 قطعه شعر از نخستين سروده‌هايش در يكي از مجله‌هاي ادبي سال 66 منتشر شده‌اند، تصريح كرد: پس از آن در سال 70 نخستين مجموعه شعر من با عنوان «بي‌ چتر، بي چراغ» منتشر شد. حدود 15 نقد بر اين مجموعه توسط منتقدان سرشناس آن زمان نوشته و جنبه‌هاي گوناگون شعر من بررسي شدند. مي‌توان بگويم نقدها در شناساندن سروده‌ها و مجموعه شعرهاي من موثر بودند.

چايچي بر رشد همزمان ادبيات و نقد آن تاكيد كرد و افزود: در كشورهاي اروپايي كه ادبيات غني و پرباري دارند، نقد نيز هم‌پاي ادبياتشان رشد و جايگاه شايسته خود را پيدا كرده است. نقد در روشن شدن ذهن مخاطب، پيشبرد ادبيات و راه يافتن به فضاي بهتر ادبيات نقش موثري را ايفا مي‌كند.

رضا چايچي متولد 1342 است. از جمله مجموعه شعرهاي او مي‌توان «بي چتر، بي چراغ»، «روزی به خواب می‌رویم» و «بوی اندام سیب» را نام برد.