به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در اراک، هادی حکیمیان، نویسنده کتاب «روحالله»، در نشستی با جمعی از نویسندگان و روایتنویسان که در «سرای روایت» اراک برگزار شد، با اشاره به نقش زبان بومی و اصطلاحات محلی در باورپذیری روایتها، افزود: نویسنده باید به اقلیم و جغرافیای خود توجه داشته باشد؛ زیرا داستان و شخصیتها زمانی معنا پیدا میکنند که بدانیم روایت در چه شهری، با چه ویژگیهایی و در چه بستر اجتماعی شکل گرفته است.
این نویسنده خاطرنشان کرد: نویسنده باید نسبت به واژگان و لحن منطقهای حساس باشد، چرا که این عناصر به شخصیتها جان میبخشند و فضای روایت را واقعیتر میکنند.
حکیمیان با اشاره به تجربه شخصی خود در نگارش کتاب «روحالله» بیان کرد: تلاش کردهام اقلیم، فرهنگ و زبان را نه بهصورت تزئینی، بلکه بهعنوان بخشی از استخوانبندی روایت وارد متن کنم؛ چرا که این عناصر، حافظه جمعی یک ملت را در دل داستان زنده نگه میدارند.
وی افزود: حساسیت نسبت به واژگان و لحن منطقهای، نهتنها به واقعیتر شدن فضا کمک میکند، بلکه مخاطب را عمیقتر با جهان داستان پیوند میزند.
در بخشی از کتاب «روحالله» میخوانیم: «شهر، تنها پسزمینه زندگی نبود؛ نفس میکشید، نگاه میکرد و گاهی حتی پیش از آدمها تصمیم میگرفت. کوچهها شاهد بودند و دیوارها رازدار.»
این نشست ادبی با گفتوگوی نویسندگان حاضر و طرح پرسشهایی درباره تجربه زیسته، روایت بومی و نسبت ادبیات با هویت فرهنگی به کار خود پایان داد.
نظر شما