سرویس استان‌های خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) - جمال مدیرشانه‌چی، نویسنده و محقق: خطه خراسان، این سرزمین پربار فرهنگ و ادب فارسی، همواره جایگاه پرورش چهره‌های درخشانی بوده که فروغ علم و هنرشان، پهنه ایران را تابان کرده است. از فردوسی نامدار تا عطار نیشابوری و اسدی توسی و خواجه نظام‌الملک توسی و… این خاک، افراد ارزشمندی را در آغوش خود پرورده که اسم‌شان با هویت ایرانی عجین شده است.

این گنجینه محدود به گذشته نیست. در عصر حاضر نیز خراسان رضوی، شاعران، نویسندگان و متفکرانی را به جامعه معرفی کرده که هر کدام به نوبه خود، سهم بسزایی در شکوفایی فرهنگ و ادب این سرزمین داشته‌اند. نامدارانی چون محمدرضا شفیعی کدکنی، ملک‌الشعرای بهار، اخوان ثالث، بدیع‌الزمان فروزانفر و بسیاری دیگر که با اندیشه و آثار فاخر خود، نه تنها زبان فارسی را حفظ کرده‌اند، بلکه تصویری جامع از دغدغه‌ها، آرزوها و مسائل روزگار خود را نیز ارائه داده‌اند. مجموعه مقالات «معرفی بزرگان معاصر ادبی خراسان» قصد دارد هر سه‌شنبه، به معرفی یکی از این مفاخر ادبی معاصر بپردازد و فرصتی نو برای آشنایی با آثار و اندیشه‌هایشان فراهم کند.

ذبیح الله صاحبکار متخلص به سهی، ادیب شاعر و محقق معاصر در سال ۱۳۱۳ در روستای دولت‌آبادِ تربت‌حیدریه به دنیا آمد و در خانواده ای پارسا بزرگ شد. پدرش ابراهیم، به شغل صاحبکاری می‌پرداخت و گهگاه شعر نیز می‌سرود و به همین جهت به صاحبکار شهرت یافت.

او از خردسالی با شعر و شاعری آشنا شد و به تدریج در همان کودکی سرودن شعر را تجربه کرد و توانست اشعاری موزن و دارای قافیه بسراید. ذبیح الله تحصیلات ابتدایی را در دبستان روستای زادگاهش طی کرد و پس از آن رهسپار تربت‌جام شد و در آنجا دوره متوسطه خود را به اتمام رساند، وی سپس با راهنمایی غلامرضا قدسی شاعر برجسته معاصر، رهسپار مشهد شد و در مدارس باقریه و نواب به فراگیری علوم حوزی روی آورد.

صاحبکار تا سال ۱۳۴۰ در حوزه مشهد و نزد اساتید برجسته‌ای چون مدرس یزدی، صالحی، هاشم قزوینی، حجت هاشمی، محمدرضا دامغانی تلمذ کرد، او پس از اتمام تحصیلات حوزه به استخدام آموزش و پرورش خراسان و شهر مشهد درآمد. ذبیح‌الله صاحبکار همچنین در حین خدمت در مدارس مشهد به محفل شعری که محمود فرخ و تنی چند از شعرای دیگر تشکیل داده بودند راه یافت ذبیح‌الله در آن محافل ادبی بهره‌ها برد. او در غزل به حافظ و صائب تبریزی و در قصیده به مسعود سعد سلمان نظر داشت و شیوه سخنش به غزلیات مرحوم رهی معیری نزدیک بود.

ذبیح الله صاحبکار، شاعری خوش‌ذوق و آشنا به اسلوب‌ها و قالب‌های کلاسیک شعر فارسی بود و عمده همت خود را صرف بسط و گسترش شعر دینی کرد. مرحوم صاحبکار پس از انقلاب با توجه به چهره موجه و پشتوانه آثار مذهبی و متعهد خود، در بسیاری از مجامع و محافل ادبی به عنوان چهره‌ای فعال حضور داشت و مسئولیت‌های مختلفی همچون، ریاست شورای سیاست‌گذاری شعر خراسان، ریاست شورای شعر ارشاد، مشاور ادبی مدیرکل ارشاد اسلامی خراسان، ریاست گروه ادبیات و هنر مرکز آفرینش‌های هنری و شورای شعر آستان‌قدس‌رضوی را بر عهده داشت. صاحبکار در سال ۱۳۷۳ پس از چند دهه تدریس در آموزش و پرورش، به افتخار بازنشستگی نائل آمد. وی علاوه بر سرودن شعر در کارهای پژوهشی و تحقیقی نیز همت والایی داشت.

با آنکه مجموعه آثار سهی دو مرتبه در حوادث گوناگون مفقود شد ولی با همت والا و پشتکار توانست آثار ادبی و ماندگاری را به زیور طبع برساند.

از مهمترین تالیفات و آثار پژوهشی وی می‌توان به تصحیح تذکره‌العاشقین و عرفات العارفین اوحدی، تصحیح دیوان مشفقی بخارایی، گردآوری بهترین مراثی با عنوان شفق خونین و سیری در تاریخ مرثیه عاشورایی و همچنین تصحیح دیوان حزین لاهیجی را نام برد و اشاره کرد.

ذبیح‌الله صاحبکار متخلص به سهی، پس از چند دهه تلاش بی‌وقفه در عرصه شعر و ارتقای فرهنگ و ادبیات در خراسان، در هفدهم اسفندماه ۱۳۸۱ بر اثر سکته قلبی و مغزی در مشهد درگذشت و پیکرش بعد از تشیعی با شکوه از مقابل منزلش واقع در خیابان دکتر بهشتی مشهد، در مقبره الشعرای شهر توس و در کنار دیگر دوستان و همفکران شاعر خود آرام گرفت.