سرویس هنر خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) - علی ولیالهی؛ نمایشنامه دکتر اقتباسی است از رمان پرفسور برناردی نوشته آرتور اشنیتسلر اتریشی. رابرت آیک که از او به عنوان امید بزرگ تئاتر انگلیس نام برده می شود رمان قرن بیستمی اشنیتسلر را به قرن حاضر و عصر فضای مجازی آورده و درام بزرگ آن را در مواجهه با جامعه امروز قرار داده است. کاری هوشمندانه که به قول نشریه گاردین باعث شده نمایشنامه صرفاً تقابل ایمان و علم نباشد و به سایر مسائل از جمله آزادی های فردی، فرهنگ و نژاد و قومیت و… بسط پیدا کند.
داستان مربوط می شود به روت ولف پایه گذار یک موسسه تحقیقاتی که از پذیرش یک کشیش کاتولیک بر بالین دختری نوجوان امتناع می کند. بعد از مرگ دختر این موضوع در شبکه های اجتماعی بازتابی گسترده پیدا می کند و کار به مناظره تلویزیونی و دادگاه می کشد.
تکنیکهای نمایشی که آیک در دکتر استفاده کرده و همینطور تسلط او روی دیالوگ نویسی باعث شده با یک درام پرکشش مواجه باشیم. درامی که بر پایه تنش بنا شده است. در هر لحظه از متن شاهد تنشهای ریز و درشتی هستیم که موتور محرکه پیشبرد روایت هستند. تنشی همه جانبه که یادآور زندگی در عصر حاضر است و یادآور جمله معروف وودی آلن که گفته بود: «بزرگترین اشتباه زندگیم آنجا بود که فکر کردم اگر کاری با بقیه نداشته باشم بقیه هم کاری با من ندارند»
روت ولف به عنوان فردی که همواره تلاش کرده صرفاً یک دکتر باشد و خودش را در هیچ گروه و دستهای قرار ندهد خیلی زود متوجه میشود جامعه چنین چیزی را بر نمیتابد. او متوجه میشود حتی اگر نخواهد، جامعه او را بر اساس پیش فرض ها قضاوت خواهد و محدود خواهد کرد.
صحنه های پایانی نمایش، جایی که پرفسور و کشیش وارد دیالوگ می شوند احتمالاً یکی از درخشان ترین نمونه های تقابل علم و ایمان در آثار نمایشی است.
نظر شما