محمد حزبائی‌زاه مترجم خوزستانی در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در اهواز، در مورد شرح حال نویسنده سودانی بیان کرد: امیر تاج السر متولد 1960 سودان، پزشک و نویسنده عرب مقیم دوحه قطر است که خواهرزاده الطیب نویسنده سرشناس سودانی و خالق «موسم هجرت به شمال»است و همه او را به عنوان نقطه عطف ادبیات مدرن جهان عرب می‌شناسند.
حزبائی‌زاده با بیان اینکه آثار این نویسنده به زبان‌های مختلفی ترجمه شده‌اند، افزود: داستان‌های این نویسنده به چند زبان فارسی، انگلیسی، لهستانی، فرانسوی، ایتالیایی ترجمه شده است و در سال 2011 رمان «صائد الیرقات» به فهرست کوتاه جایزه بوکر عربی راه یافت و در سال 2018 رمان «زهور تاکل‌ها النار» به فهرست نهایی جایزه جهانی ادبیات داستانی عرب رسید.
حزبائی‌زاده با بیان اینکه آثار این نویسنده به زبان‌های مختلفی ترجمه شده‌اند، افزود: داستان‌های این نویسنده به چند زبان فارسی، انگلیسی، لهستانی، فرانسوی، ایتالیایی ترجمه شده است و در سال 2011 رمان «صائد الیرقات» به فهرست کوتاه جایزه بوکر عربی راه یافت و در سال 2018 رمان «زهور تاکل‌ها النار» به فهرست نهایی جایزه جهانی ادبیات داستانی عرب رسید.
وی ادامه داد: به جز رمان « عطر فرانسوی» از امیر تاج السر رمان شکارچی کرم ابریشم (صائد الیرقات) و (امضا: نویسنده) را ترجمه کردم و رمان عطر فرانسوی در 148 صفحه توسط انتشارات هیرمند منتشر شد.
مترجم خوزستانی عنوان کرد: نویسندۀ سودانی با زبانی ساده و روان همراه با طنزی پنهان می‌نویسد،او از تجربیات طبابت خود در مناطق گوناگون در نوشته‌هایش بهره می گیرد و خواننده را به تفکر وا می دارد.
در بخشی از این کتاب می‌خوانیم: با خطی خرچنگ قورباغه و با زغال روی پیشانی در نوشته بود ندیده تا بدهم. بدون شک این شعار با آدمی مثل حلیمه، حسابی هم‌خوانی داشت. ممکن بود تو را به کوبیدن در دعوت کند. شاید هم تو را پس می‌زد. شعار جذبم کرد. در را کوبیدم. اولین بار بود که در آن خانه را می‌زدم. دری که اهالی محله و غریب‌ها سالی نبود چند بار نکوبیده باشند. اما من نه ... همیشه ترس از سرنوشت مر از آن خانه فراری داده بود.
مترجم خوزستانی عنوان کرد: نویسندۀ سودانی با زبانی ساده و روان همراه با طنزی پنهان می‌نویسد،او از تجربیات طبابت خود در مناطق گوناگون در نوشته‌هایش بهره می گیرد و خواننده را به تفکر وا می دارد.
در بخشی از این کتاب می‌خوانیم: با خطی خرچنگ قورباغه و با زغال روی پیشانی در نوشته بود ندیده تا بدهم. بدون شک این شعار با آدمی مثل حلیمه، حسابی هم‌خوانی داشت. ممکن بود تو را به کوبیدن در دعوت کند. شاید هم تو را پس می‌زد. شعار جذبم کرد. در را کوبیدم. اولین بار بود که در آن خانه را می‌زدم. دری که اهالی محله و غریب‌ها سالی نبود چند بار نکوبیده باشند. اما من نه ... همیشه ترس از سرنوشت مر از آن خانه فراری داده بود.
نظر شما