به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، ادبیات تطبیقی به صورتی که پیشتر درک میشد دیگر وجود ندارد با اینکه همچنان گروهها یا حداقل مراکز ادبیات تطبیقی در دانشگاههای معتبرتر اروپا و آمریکای شمالی وجود دارند، اما تغییرات اعمالشده در برنامههای آموزشی که بنیانگذاران ادبیات تطبیقی، یعنی لئو اشپیتزر، اریش آورباخ، و رنه وِلک در میانه قرن بیستم تنظیم کردند چنان بنیادین بوده که اثری از «ادبیات تطبیقی» باقی نمانده است.
از اوایل دهه ۱۹۹۰ در آمریکا، و بعدها در اروپا، بحثهای جنجالی و پرشوری درباره موضوع و روشهای ادبیات تطبیقی درگرفته و این واقعیت که ادبیات دیگر یگانه موضوع مطالعه یا موضوع مرجح در «ادبیات تطبیقی جدید» نیست، موجب شده بسیاری از تطبیقگران به این نتیجه برسند که ادبیات تطبیقی درگیر جدیترین بحران تاریخ خود شده است.
اگرچه تطبیقگران آمریکایی در ابتدای قرن بیستم بحران ادبیات تطبیقی را مطرح کردند، همچنان کسانی هستند که چنین تشخیصی را نادرست میدانند.
آدریانا مارچتیچ در کتاب «پس از ادبیات تطبیقی» تاریخچه مطالعات ادبی تطبیقی را بهشکلی آکادمیک و علمی بررسی کرده، مهمترین مفاهیمِ این حوزه را توضیح داده و دیدگاههای مهمترین نویسندگان و نظریهپردازان را معرفی و واکاوی کرده است.
انتشارات مروارید اخیرا «پس از ادبیات تطبیقی» را با ترجمه مسعود فرهمند و پگاه فرهمند در 247 صفحه و بهای 155 هزار تومان منتشر کرده است.
چهارشنبه ۳ خرداد ۱۴۰۲ - ۱۴:۵۵
نظر شما