به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) به نقل از روابط عمومی حوزه هنری، در این محفل شعر عاشورایی که 22 مرداد به میزبانی حوزه هنری برگزار شد، محمدعلی مجاهدی، علیرضا قزوه، مرتضی امیری اسفندقه، سعید بیابانکی، محمدسعید میرزایی، هادی جانفدا، قاسم صرافان، احمد علوی، عباس کیقبادی، محمدمهدی سیار، سارا جلوداریان و فریبا یوسفی اشعار آیینی و عاشورایی خود را قرائت کردند.

محمدعلی مجاهدی در ابتدای برنامه شعر زیر را خواند:
نیزه می‌سازد بلند اندازه‌ خورشید را
ارتفاع قامت آوازه‌ی خورشید را
هرچه این طوفان نظام چرخ را از هم گسست
ذره‌ای بر هم نزد شیرازه‌ خورشید را
رنجه از رنج سفر هرگز نگردد آفتاب
دیده کی چشم فلک خمیازه‌ خورشید را
های‌های گریه‌ شط می‌زند دامن هنوز
التهاب داغ بی‌اندازه‌ خورشید را
نینوا آن روز در نی ناله‌ داود ریخت
شوری از آواز پرآوازه‌ خورشید را
بر کویر تشنه این خاک می‌پاشد هنوز
آسمان هر روز خون تازه خورشید را
حجله خون است و شاباش شهادت بنگرید
رقص و دست‌افشانی پروازه خورشید را
می‌رسد این کاروان امشب به شهر آفتاب
می‌گشاید آسمان دروازه‌ خورشید را

پیوند شعر با عاشورا، شگرف است
امین فروغی، نویسنده و پژوهشگر نیز در این محفل به اشعار سروده شده برای امام حسین (ع) پرداخت و با بیان اینکه پیوند شعر با عاشورا پیوند شگرفی است، گفت: اشعار عاشورایی به سه دسته تقسیم می‌شوند، دسته اول اشعاری که پیش از عاشورا سروده شده‌اند همانند اشعاری که امیرالمومنین، حضرت علی (ع) در مورد عاشورا سروده‌اند. دسته دیگر، بیشتر در قالب رجزهایی است که در روز عاشورا توسط اباعبدالله الحسین (ع) و اصحابش در واقعه کربلا سروده شده‌اند و دسته سوم اشعاری است که پس از شهادت امام حسین(ع) سروده شدند.

فروغی با بیان اینکه اولین شعری که از امام حسین(ع) شنیده شد در آغاز سفر از مدینه به کربلا بود، توضیح داد: این موضوع از سوی فرزدق، شاعر معروف عرب روایت شده که گفت: «اى فرزند رسول خدا! چگونه به مردم کوفه اعتماد کردى با آن که آنان پسر عمویت ـ مسلم بن عقیل ـ و پیروانش را کشتند؟» اشک از دیدگان امام جارى شد و فرمود: «رَحِمَ اللهُ مُسْلِماً فَلَقَدْ صارَ إِلى رَوْحِ اللهِ وَ رَیْحانِهِ وَ جَنَّتِهِ وَ رِضْوانِهِ، أَلاَ إِنَّهُ قَدْ قَضَى ما عَلَیْهِ وَ بَقِىَ ما عَلَیْنا»؛ «خداوند مسلم را رحمت کند، او به سوى رَوْح و ریحان و بهشت و رضوان خداوند رهسپار شد، بدانید او به تکلیف خویش عمل کرد و هنوز تکلیف ما باقى مانده است» و این اشعار را ایراد فرمودند:
«فَإِنْ تَکُنِ الدُّنْیا تُعَدُّ نَفیسَةً * فَدارُ ثَوابِ اللّهِ أَعْلى وَ أَنْبَلُ
 وَ إِنْ تَکُنِ الاَبْدانُ لِلْمُوتِ أُنْشِأَتْ * فَقَتْلُ امْرِىء بِالسَّیْفِ فِی اللّهِ أَفْضَلُ
 وَ إِنْ تَکُنِ الاَرْزاقُ قِسْماً مُقَدَّراً * فَقِلَّةُ حِرْصِ الْمَرْءِ فِی الرِّزْقِ أَجْمَلُ
 وَ إِنْ تَکُنِ الاَمْوالُ لِلتَّرْکِ جَمْعُها * فَما بالُ مَتْرُوک بِهِ الْحُرُّ یَبْخَلُ»
 
این پژوهشگر تصریح کرد: آخرین شعر از امام حسین(ع) هم لحظاتی پیش از شهادت ایشان بود که امام چند بیت شعر لحظاتی پیش از شهادت فرمودند:«قومٌ اذا نودوا لدفع ملمّة/ و الخيل بين مدعس و مكردس/ لبسوا القلوب علي الدروع فاقبلوا/ يتهافتون الي ذهاب الانفس» « آنان گروهی هستند كه وقتی دشمن نيزه در دست و با آرايش نظامی در مقابل آنها صف‌آرايی كرده بود از آنان برای دفع گرفتاری كمك خواسته می‏شد، آنان قلب‏های خود را بر روی زره‏ها می‌‏پوشيدند و در راه از دست دادن جان‏های خود می‏شتافتند.»