سرویس هنر خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)؛ حبیب دهقاننسب، از بازیگران پیشکسوت تئاتر و سینما در گفتوگو با ایبنا با اشاره به جایگاه بهرام بیضایی گفت: بهرام بیضایی را میتوان در چند مرحله و از زوایای مختلف توصیف کرد. زمانی که من دانشجوی دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران بودم، ایشان رئیس دپارتمان تئاتر بودند و درس «نمایش در ایران» را تدریس میکردند و من افتخار شاگردی او را داشتم.
دهقاننسب ادامه داد: در همان سالهای دانشجویی، از نزدیک میدیدم که بیضایی در مقام رئیس دپارتمان تئاتر، در فاصله سالهای ۱۳۵۲ تا ۱۳۵۶، تلاش جدی داشت بهترین استادان را برای دانشجویان جذب کند. به جرأت میتوان گفت دوره ما یکی از بهترین دورههای دانشکده هنرهای زیبا بود. موضوعی که نه تنها نظر من، بلکه نظر بسیاری از استادان و دانشجویان آن دوره نیز بود.
این بازیگر ادامه داد: هم از نظر کیفیت حضور دانشجویانی که بعدها به بازیگران و کارگردانان شاخص تبدیل شدند و هم از نظر حضور استادان برجسته، آن دوره کمنظیر بود. دغدغه اصلی استاد بیضایی این بود که دانشجویان در سالهایی که در دانشگاه حضور دارند، بیشترین بهره را از کلاسها و امکانات علمی ببرند.
دهقاننسب با ذکر خاطرهای از روزهای دانشجویی گفت: به یاد دارم زمانی که چند دانشجو دور هم جمع میشدند و به گفتوگوهای غیرمرتبط میپرداختند، ایشان ناراحت میشد و از آنها میخواست بهجای این کار به کتابخانه بروند، نمایشنامه بخوانند و پژوهش کنند. من با چشم خودم این دغدغه را در وجود استاد بیضایی میدیدم که دانشجو به بهترین شکل از فضای دانشگاه استفاده کند.
وی افزود: افتخار همکاری با ایشان را در فیلم «سگکشی» داشتم و برای یکی از نقشها در خدمتشان بودم. البته قرار بود در چند پروژه تئاتری و سینمایی دیگر نیز با ایشان همکاری داشته باشم که به دلیل برخی درگیریها و شرایط، این اتفاق محقق نشد.
این هنرمند با تأکید بر نقش پژوهشی بیضایی تصریح کرد: با توجه به نمایشنامهها، فیلمنامهها و پژوهشهایی که بهرام بیضایی انجام داده است، او حق بزرگی به گردن این تئاتر و سینمای ایران دارد. انتخاب قصهها، موضوعات و دغدغههای اجتماعی و تاریخی آثار او نشاندهنده تعهد عمیقش به ایران و مردم این سرزمین است.
دهقاننسب ادامه داد: وقت و حوصلهای که ایشان طی سالیان طولانی صرف پژوهش درباره نمایش در ایران کرد، کاری بود که پیش از او و حتی پس از او کمتر کسی انجام داده است. بیضایی سالها در سراسر ایران سفر کرد، با افراد مختلف گفتوگو داشت و پژوهشهای میدانی انجام داد تا کتاب ارزشمندی درباره نمایش ایرانی نوشته شود.
وی افزود: آثار نمایشی و سینمایی بهرام بیضایی نیازمند بررسی تخصصی است و میتوان درباره هر یک از آنها کتابها نوشت و ساعتها سخن گفت. در نمایشنامهها و فیلمهای او، همواره ایران، مردم و تاریخ این سرزمین محور اصلی بودند و این نشان میدهد که دغدغه اصلیاش کشور و مردمش بود.
این بازیگر همچنین گفت: استاد بیضایی شاگردان بسیاری را تربیت کرد مثل حمید امجد و حسن فتحی و بسیاری دیگر که هر کدام مسیر حرفهای خود را ادامه دادند و تأثیرگذار شدند.
دهقاننسب با گریه و ناراحتی بسیار از نحوه برخورد با هنرمندان در ایران انتقاد کرد و گفت: مسئلهای که بیش از همه آزاردهنده است این است که چرا در حالی که کشورهای دیگر از هنرمندان خود تقدیر و تجلیل میکنند، در اینجا شاهد تحقیر و بیمهری نسبت به هنرمندانمان هستیم. چرا هنرمندانی مانند داریوش مهرجویی باید کشته شوند؟ چرا ناصر تقوایی و خوانندگانی چون فرهاد، فریدون فروغی و حبیب در سکوت و انزوا از دنیا بروند، در حالی که میتوانستند همچنان کار و خلق اثر کنند؟
این بازیگر افزود: چرا بهرام بیضایی باید به تبعید ناخواسته برود، در حالی که میتوانست در کشور خودش فعالیت کند و شاگردان بیشتری تربیت کند؟ این یک مصیبت بزرگ است. ما استاد بزرگی را از دست دادیم که جایگزینی ندارد. به خدا قسم، این آدمها دیگر تکرار نمیشوند. یاد همه هنرمندان بزرگ در دل و ذهن مردم زنده است و آثارشان تا ابد در حافظه جمعی باقی خواهد ماند.
این هنرمند در پایان گفت: کافی است نگاهی به وضعیت امروز سینمای ایران بیندازیم؛ این حجم از ابتذال و مسخرهبازی در فیلمها جای سؤال دارد. سینمای ایران هرگز چنین وضعیتی نداشت.
نظر شما