مصطفیزاده با اشاره به اینکه در ابتدا بخاطر اصرار دوستان و بیمیل، به «اقیانوس آرام» رفتم گفت: آقای محبی از فصل اول برنامه من را دعوت کرده بودند اما من مرتب بهانه میآوردم، در نهایت بالاخره در یکی از آخرین روزهای ضبط این برنامه میهمان نوجوانان شدم و فکر کردم کاش همان فصل اول که به برنامه دعوت شدم میرفتم و با این تیم زودتر آشنا میشدم.
او در ادامه افزود: حضور در این برنامه و بودن در کنار نوجوانان بسیار دلچسب بود و به من خیلی خوش گذشت. با اینکه حالم چندان خوب نبود اما همنشینی با نوجوانان باعث شد حالم خیلی خوب شود. آنقدر حالم خوب بود که برای ضبط برنامه بعدی هم ماندم و یک روز کامل کنار بچههای «اقیانوس آرام» گذراندم.
مصطفیزاده با بیان اینکه دوران نوجوانی در نسلهای مختلف چندان فرقی ندارد گفت: بهنظرم نوجوانی نسل ما و نسل امروز تقریبا شبیه به هم است؛ چرا که دغدغههای نوجوانان بسیار شبیه هم است. شاید فرم ارائه این دغدغهها و ابزارهایی که برای رسیدن به اهدافشان دارند متفاوت شده باشد اما مانند همه نوجوانان تاریخ معاصر، نوجوانان این نسل هم به دنبال عوضکردن دنیا و بهترکردن آن برای زندگی هستند که بسیار دوستداشتنی و ارزشمند است.
این کارشناس کتاب کودک بیان کرد: شور و شوقی که در بچهها با کلی حرفهای منطقی و دغدغهمند ترکیب شده بود برایم بسیار جذاب بود. فضای برنامه هم بسیار بانشاط و دور از کلیشهها بود. درواقع هم حرفهای منطقی گفته میشد و هم شور و نشاط وجود داشت و هیچکس خسته و کسل نمیشد. آنچه من بسیار دوست داشتم این بود که در فضای پشتصحنه برنامه اینطور نبود که همه منتظر باشند تا ضبط کنند و تمام شود و بروند، بلکه اتمسفری دوستانه بین بچهها و تیم سازنده وجود داشت، تاجایی که حتی گاهی نمیشد تشخیص داد چه کسی جزو نوجوانان برنامه است و چه کسی از عوامل پشت صحنه.
مصطفیزاده در پایان اظهار داشت: فکر میکنم از زمان تولید برنامه پرمخاطب و محبوب «نیمرخ» که در زمان نوجوانی ما پخش میشد دیگر چنین فضایی را در برنامههای تلویزیونی مخصوص نوجوانان ندیده بودم. خروجی این فضای دوستانه نیز برنامهای شیرین و خودمانی است که میتواند نوجوانان را جذب کند. برای تیم سازنده بسیار خوشحالم و به آنها بابت ساخت چنین برنامه خوبی تبریک میگویم.
نظر شما