به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، میلوش در ایران هنوز گمنام است، بنابراین مترجمان برای آشنایی خوانندگان سعی کرده‌اند از میان انبوه شعرهای او آنانی را که معاصرتر و مضامین پهناورتری از مسائل بینافردی در خود دارد برای ترجمه انتخاب کنند.

چسلاو میلوش (۲۰۰۴ - ۱۹۱۱) شاعر لهستانی لیتوانی تبار است. شاعر، نویسنده، دیپلمات، استاد دانشگاه، مهاجر، پناهنده، شبه متأله، وکسی که در پی جنگ­های جهانی در فضایی چنان تیره و عصیان زده و پرکشمکش بالید چندان که گویی چاره­ای به جز شاعر شدن نداشت.
 
چسلاو میلوش به لحاظ فرمی، معرقی از ژانرهای ادبی متنوع از شعر، داستان، زیست­نامه، جستار، خطابه و تک سرایی و همسرایی است و به لحاظ مضمونی، جُنگی از سطرهای حماسی تا سوگ و شیدایی دست­چین کرده است. او که فرم را برای توضیح معنا به خدمت می‌گیرد، نگارنده­ اوضاع آخرالزمانی اروپای آغشته به جنگ و عقاید افراطی است و از تشکیک و دوگانگی جوهر آدمی نقاب برمی‌گیرد.

میلوش که سخنرانی ضیافت نوبلش به یک مانیفست سیاسی برای روشن سازی ماضی و روشنگری آینده می‌مانست پیش­تر از آن جوایز دیگری از جمله جایزه انجمن نویسندگان لهستان برای ترجمه (1974)، نیوستادت، جایزه بین المللی ادبیات (1989)، مدال ملی هنر (ایالات متحده، 1989)، جایزه رابرت کرش(1990)، و نشان عقاب سفید (لهستان، 1994) را ربوده بود گرچه بازگمنام بود.
 
در بخش از مقدمه مترجمان این اثر آمده است: «باید اقرار کرد که ترجمه شعر میلوش آسان نیست؛ از چند منظر: یکی آنکه ترجمه­ی شعر او ترجمه­ی سطر نیست، ترجمه‌ی فضا است - متن بعد دارد و نمی­توان با برگردان واژه­ها و جمله­ها به ترجمه اکتفا کرد، بلکه باید کل چشم‌انداز پهناور متن را ترجمه کرد. دیگر آنکه رفت وبرگشت­های ذهن میلوش، انقطاع تاریخی ما از زمانه­ی او، تصاویر بکر و نامانوس، هم­نشینی غریب واژه­ها و نیز ترکیبات بدیعی که ما را به واژه­سازی سوق می­داد تلاشی مضاعف می­طلبید. باید پذیرفت که جواز شاعری در کف شاعر ابزاری برای حدوث انواع غرابت­های شعری می­تواند بود. این میان، مترجم در یک دیالوگ پنهان با شاعر (که حتی در قید حیات نیست) دست به برگردان می­زند، و باید دانست که ترجمه شعر یک فن ابزارمند نیست که صرفاً به مدد فرهنگ لغات شدنی باشد. گاه حتی برای حضور بهتر در متن مجبور به پژوهش هستیم: این برما نیز گذشت.

یکی از اضلاع آشنایی و دوستی ما (دو مترجم این کار) همواره شعرخوانی و برگردان شعر بوده است و این بار این اقبال را یافتیم که در پی آشنایی با رابرت هَس (ملک الشعرای آمریکا و مترجم اشعار چسلاو میلوش از لهستانی به انگلیسی) به فکر ترجمه این اشعار بیفتیم. گرچه بی­شک ترجمه شعر، آن هم دو یا چند نفره؛ تلفیقی از کلوخ زار و گلزار است. به ویژه که خود شعرهم همیشه یک امر لطیف نیست؛ گاه خشن است، خاصه اگر بازتابنده­ی خشونت­هایی چون جنگ باشد. اما از این فرآیند و فرجام خوش­حالیم تا چه قبول افتد و چه در نظر آید.»

در یکی از اشعار این کتاب می‌خوانیم:
«عشق یعنی آن گونه به خود بنگری
که به دوردست­ها
 چراکه
تو تنها قطره­ای هستی در دریا.
و هر کس اين گونه به دنیا بنگرد
بی­آنکه خود بداند
قلبش را از گزندهای بسیار التیام می­بخشد.
درخت و پرنده او را دوست خطاب می کنند.
 
آنگاه به مدد دیگران و خود
زیر فروغ بلوغ می ایستد
مهم نیست ازآنچه پیشکش می کند آگاه است يا نه
آنان که برترین خدمتگزاران­اند خود از آن بی­خبرند.»
 
کتاب «آن هنگام که رخت از شهر سوزان می‌بستیم»، اثر چسلاو میلوش با ترجمه علیرضا عامری و سیاوش سعدلو در 128 صفحه، شمارگان 1000 نسخه و به‌بهای 39 هزار تومان از سوی انتشارات حرفه هنرمند منتشر شده است.