به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، منابعی چون «تقویم شیعه» اثر عبدالحسین نیشابوری، «منتخب التواریخ» اثر ملا هاشم خراسانی، جلد سوم «تاریخ طبری»، «المستدرک علی الصحیحین» اثر ابوعبدالله حاکم نیشابوری و مجلد ۳۲ «بحارالانوار» گزارش داده‌اند که ۲۵ ذی الحجه، مقارن با نخستین جمعه‌ای است که حضرت امیرالمومنین امام علی (ع) پس از بیعت مردم و پذیرفتن خلافت توسط ایشان، نماز جمعه را اقامه کردند.

یکی دیگر از منابعی که به این رویداد اشاره کرده کتاب «وقعة الجمل» اثر السید ضامن بن شدقم المدنی است. این کتاب دربردارنده گزارش‌های جنگ جمل است که در منطقه بصره اتفاق افتاد. این کتاب، در عین اختصار، حاوی مستندات مهم تاریخی در این رابطه است که آن را جزو منابع اولیه تحقیق و پژوهش در سیره حضرت امیرالمؤمنین علیه‌السّلام قرار داده است.

همچنین منابعی چون «مَسارُّ الشیعَة فی مُختَصَرِ تَواریخ الشَّریعَة» اثر شیخ مفید، «مِصْباحُ الْمُتَهَجِّد و سِلاحُ الْمُتَعَبّد» اثر شیخ طوسی که به کتاب «المِصباحُ الکَبیر» هم مشهور است، «ألعُدَدُ القَویّة لِدفْعِ المَخاوِفِ الیَوْمیّة» اثر  علی بن یوسف بن مطهر حلی (برادر علامه حلی)، «فیْضُ العَلام فی عَمَل الشُّهور و وَقایعِ الْاَیّام» اثر شیخ عباس قمی و «جنّة الامان الواقیه و جنة الایمان الباقیه» اثر کفعمی عاملی که به کتاب «مصباح کفعمی» هم مشهور است، روایت کرده‌اند که در این روز سوره «هل اتی» یا سوره مبارکه دهر یا سوره انسان نیز نازل شده است که شان نزولی شگفت انگیز دارد.

سوره دهر هفتاد و ششمین سوره قرآن و از سوره‌های مدنی است که در جزء ۲۹ قرآن جای گرفته است. سوره انسان درباره خلقت و هدایت انسان است و همچنین اوصاف ابرار و نعمت‌های اعطایی خداوند به آنان که خداوند به آنان می‌دهد و دلیل این نعمت‌ها. در این سوره مبارکه همچنین درباره اهمیت کلام الله مجید و مشیت پروردگار نیز مضامینی قوی وجود دارد.

به باور مفسران شیعه و همچنین برخی از علمای اهل سنت، آیه هشتم از این سوره مبارکه به آیه اطعام معروف شده در شان امیرالمومنین حضرت علی(ع)، حضرت فاطمه زهرا (س)، حضرت امام حسن (ع) و حضرت سیدالشهدا امام حسین (ع) و همچنین خادم آنها فضه، نازل شده است. آیه و ترجمه آن چنین است: «وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَىٰ حُبِّهِ مِسْكِينًا وَيَتِيمًا وَأَسِيرًا» و طعام خود را با وجودیکه به آن نیاز دارند، به مسکین و یتیم و اسیر می‌دهند.
 
امیرالمومنین (ع)، بانو فاطمه زهرا (س) و حسنین (ع) نذری داشتند و سه روز پیاپی روزه گرفته و نذر خود را ادا کردند و با اینکه خود روزه دار و گرسنه بودند افطار و غذایشان را به مسکین، یتیم و اسیر (در هر سه روز) بخشیدند. پس از نزول این آیه بود که طعامی بهشتی برای آن بزرگواران نازل شد.

در کتاب «زاد المعاد» علامه مجلسی حدیثی از امام جعفر صادق (ع) به این شرح درج شده است؛ آن حضرت فرمود: آن کاسه‌ای که از طعام بهشت آوردند و آن بزرگواران میل کردند نزد ماست و حضرت صاحب الامر آن را ظاهر خواهد کرد و طعام بهشتی از آن تناول خواهند فرمود.