پوریا عالمی در گفت‌وگو با خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) درباره جایگاه طنز در ادبیات اظهار کرد: رمان طنز برای همه گروه‌های سنی اعم از نوجوان و بزرگسال می‌تواند جذاب باشد چون موضوع آن به گونه‌ای است که همه می‌توانند آن را بخوانند.
این نویسنده و روزنامه‌نگار ادامه داد: بدون توجه به دسته بندی گروه‌های سنی، به طورکلی سمت و سوی ادبیات ما به صورت جدی به سوی موقعیت‌های طنز رفته است، یعنی در عین حالی‌که با ادبیاتی جدی مواجه هستیم اما خیلی از اتفاقات درون داستان طوری بیان می‌شود که موقعیت طنز ایجاد می‌کند. مانند آثاری که پیمان خاکسار ترجمه کرده که اغلب یا دستمایه‌های مهمی از طنز دارند یا از آثار طنزنویسان معروف است.
وی با بیان این‌که طنز در ادبیات ما پررنگ‌تر شده است، گفت: امروزه می‌بینیم که طنز چه در حوزه بزرگسال و چه در حوزه نوجوان جدی شده است و ادبیات ما دارد به سمت و سویی می‌رود که نوشته‌های طنز جدی گرفته می‌شود. به عنوان مثال می‌توان به رمان «جناب آقای شاهپور گرایلی همراه خانواده» نوشته فرهاد بابایی اشاره کرد که دو سال پیش از سوی نشر چشمه منتشر شد و بسیار مورد استقبال قرار گرفت.
عالمی در ادامه به یکی از آثارش در حوزه طنز که به تازگی نوشته، اشاره کرد و گفت: به تازگی کتاب «اکون‌آبادی‌ها» را برای چاپ به انتشارات گاندو تحویل داده‌ام. این کتاب شامل داستان بلند طنزی است که قصه آن در ناکجاآبادی به نام «اکون‌آباد» اتفاق می‌افتد. «اکون» از ریشته لاتین «اکونومیس» یا علم اقتصاد گرفته شده است. شخصیت‌های این داستان بدون این‌که خودشان بدانند پدران علم اقتصادند و همزمان با دنیای بیرون کارهای اقتصادی انجام می‌دهند.
وی افزود: این داستان درباره باغدارانی است که به اقتضای طبیعت، هر کدام یک محصول خاص را در باغشان پرورش می‌داده‌اند و از همان محصول هم می‌خورده‌اند. تا این‌که روزی برحسب تصادف یک نفر اشتباها محصول دیگری را می‌خورد و از آن‌جا مبادله پایاپای، مبادلات اقتصادی، پول و ... شکل می‌گیرد. در بخش‌های دیگر داستان به تدریج بانک، کوپن، وام‌های مختلف، بازارهای گوناگون، گلدکوئست و ... شکل می‌گیرد و کم کم بین آنها اختلاف ایجاد می‌شود.
عالمی ادامه داد: این کتاب، نخستین جلد از مجموعه‌ای سه گانه است. در دو جلد دیگر که هر کدام با فاصله دوسال منتشر می‌شود به مفهوم سیاست و هنر و تمدن خواهم پرداخت.
به گفته وی اصولا وقتی کار خوبی نوشته شود برای همه جذاب است و گروه سنی خاصی را دربر نمی‌گیرد. مهم کیفیت اثر است و فرقی نمی‌کند که این کتاب را یک نویسنده معروف نوشته یا یک روزنامه نگار یا فرد خلاق دیگری، مهم این است که توانسته اثر قابل قبولی ارائه دهد.
این روزنامه‌نگار در ادامه سخنانش به ادبیات مطبوعاتی و ادبیات داستانی اشاره کرد و گفت: برخی نویسندگان از این‌که روزنامه‌نگاران دست به قلم برده و به نویسندگی، ترجمه و ... می‌پردازند، ناراضی‌اند. اما باید توجه داشت که نوشتن مانند نجاری یک فن و یک هنر است. این نوشتن می‌تواند در قالب نوشتن مقاله و یادداشت برای یک روزنامه باشد یا یک کتاب. حال این‌که توانایی فرد چقدر باشد و در چه حوزه‌ای بتواند بنویسد متفاوت است. قطعا یک نویسنده می‌تواند داستان‌نویس، نمایش‌نامه‌نویس، فیلم‌نامه‌نویس، مقاله‌نویس و ... باشد اما باید دید در چه حوزه‌ای مهارت بیشتری دارد و این جسارت را داشته که بنویسد و کارش را به نقد بگذارد. این خود اثر است که خودش را معرفی می‌کند و می‌تواند مخاطب جمع کند.
شنبه ۲۳ بهمن ۱۳۹۵ - ۱۲:۱۶
نظر شما