حسین اسرافیلی، شاعر در گفت‌وگو با خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) عنوان کرد: همان‌طور که ورود به آستان مقدس ائمه(ع) آدابی دارد و باید با غسل یا وضو وارد آرامگاه آنان شد، ورود به ساحت شعر آیینی و شعر عاشورایی هم آداب و مناسکی دارد که باید آنها را به جای آورد.
وی افزود: شعری که در رثای امام حسین(ع) سروده می‌شود نباید به گونه‌ای باید که به لحاظ مضمون و درونمایه شبیه به شعرهای عاشقانه و دم دستی باشد. من شعرهای زیادی را می‌بینیم که برای امام حسین(ع) سروده می‌شود اما اگر در روز عاشورا خوانده نشود، گویا شاعر آن را برای دوستی سروده است که چند صباحی‌است شیفته اوست!
شاعر مجموعه شعر «مردان آتش نهاد» ادامه داد: این شعرها وهن به اهل بیت(ع) است. در مقابل هم نباید ائمه را چنان بالا برد که شخصیت آنها برای ما دست نیافتنی باشد. ائمه ما انسان‌هایی بودند که با اراده خود به این درجات رسیده بودند.
این شاعر اضافه کرد: شاعر عاشورایی باید دل‌مشغولی عاشورا داشته باشد، مقتل‌های معتبر را بخواند و با تاریخ و فرهنگ اسلام نیز آشنا باشد. شاعر عاشورایی باید حادثه عاشورا را با پوست و گوشت خود حس و قدرت تحلیل آن را نیز در وجود خود جست‌وجو کند. البته بیان و ارایه تصاویر زمینی برای امام حسین(ع) ایرادی ندارد اما نباید به گونه‌ای در شعر متجلی شود که از نوع عاشقانه‌های سطحی و زودگذر و فراموش شدنی است. در این شیوه، مطهر بودن امام(ع) از یاد خواهد رفت و شأن او را نیز در شعر فروکاسته‌ایم.
وی توضیح داد: در صدر اسلام هنگامی که مردم به مسجدی که پیامبر(ص) در آن نماز می‌خواند، می‌رفتند، نمی‌توانستند تشخیص دهند که کدام یک از مردان پیامبر(ص) است. همان‌طور مردان غریبه به سادگی نمی‌توانستند تشخیص دهند که سرور و امام شیعیان کیست. آنها مانند انسان‌های معمولی زندگی می‌کردند و بزرگی‌شان به همین نکته بود. در واقع با این مصالح می‌توان شعری عاشورایی سرود که هم به نوعی زمینی و دست‌یافتنی باشد و هم مقام ائمه خدشه‌دار نشود.
کتاب‌های آتش در خیمه‌ها (مجموعه شعرهای عاشورایی)، در سایه ذوالفقار (مجموعه شعر دفاع مقدس)، «عبور از صاعقه»، «مردان آتش‌نهاد»، «گزیده ادبیات معاصر (شماره 5)»، «آتش در گلو»، «آینه و سنگ» «مریم‌ها و شقایق‌ها» از جمله آثار حسین اسرافیلی است.
شنبه ۲ آبان ۱۳۹۴ - ۰۸:۰۰
نظر شما