نیرو به خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) گفت: نیما از بچگی به مدرسه فرانسوی‌ها می‌رفت و از کودکی با ادبیات فرانسه آشنا شد. او وقتی بزرگتر شد کار ادبی‌اش را شروع کرد و می‌خواست ادبیات ایران نیز مانند دیگر کشورها نوآور و حرف تازه داشته باشد.
این شاعر ادامه داد: یکی از کسانی که از همان اول به داستان نو روی آورد، علی دشتی بود به گونه‌ای که ایرج میرزا درباره او می‌گوید: «گاه قلم بر کف دشتی دهم/ بر قلمش نور بهشتی نهم». نیما نیز در زمینه تجددطلبی در شعر فارسی کارهایی کرد و شعری به نام «شیر» نوشت، ولی جامعه شیوه نیما را قبول نداشت و او همچنان در خانه می‌ماند و شعر می‌نوشت.
صاحب و گردآوردنده کتاب «اشعار نیما» گفت: نیما و هدایت با غرب سر و کار داشتند. گرچه نیما به فرانسه نرفت، اما تأثیر ادبیات غرب در کارهایش به روشنی دیده می‌شد. او در سال 1316 شعر «ققنوس» را نوشت. همان‌طور که گفتم گرچه به اروپا نرفته بود اما ذاتا تربیت یافته ادبیات فرانسه بود و شروع به پایه‌گذاری شعر نو کرد.
نیرو اضافه کرد: کسانی می‌گویند نیما قواعد شعر فارسی را به هم ریخت، اما حقیقت این است که او شعر فارسی را ساده‌تر کرد. در واقع از سال 1300 خارجی‌ها بیشتر در ایران بودند و کسانی که بالای شهر بودند با انگلیسی‌ها و فرانسوی‌ها ارتباط داشتند. نگفته نیز پیداست که نیما نیز با آنها نشست و برخواست داشت و این تربیت روی او تأثیر گذاشت. او صرفاً تغییراتی در شعر فارسی ایجاد کرد که در قدیم مرسوم نبود. در واقع او قوانین فارسی را وسعت داد.
سیروس نیرو متولد 1309 است. او نخستین مجموعه شعر خود را در سال 1334 با عنوان «سحر» به چاپ رساند. از دیگر آثار او باید به «شاهکارهای شعر معاصر»(1337)، «جاده»(1350)، «بهار از پنجره»(1356)، «از کودتا تا انقلاب»(1358)، «گنج مراد»(تفسیر غزل های حافظ 1362) و «با تهاجم باد»(1367) اشاره کرد.
شنبه ۲۴ آبان ۱۳۹۳ - ۱۵:۰۰
نظر شما