پانکراتیت ناشی از سنگ‌های صفراوی

 سنگ‌های صفراوی طی عبور از آمپول واتر، ممکن است پانکراتیت حاد ایجاد کنند. معمولاً بروز پانکراتیت ناشی از سنگ صفراوی، نشانگر ورود سنگی به داخل دئودنوم است و فقط حدود 20 درصد بیماران سنگ پایداری در آمپول یا مجرای صفراوی مشترک دارند. در بیماران مبتلا به زردی، بالارفتن آزمون‌های کبدی سرم متعاقب بستری شدن، پانکراتیت شدید، یا افزوده شدن کلانژیت بالارونده، باقیماندن سنگ شایعتر است.
انجام ERCP فوری در گروهی از بیماران دارای سنگ باقیمانده مجاری صفراوی، میزان موربیدیته پانکراتیت ناشی از سنگ‌های صفراوی را کاهش می‌دهد. اما مشخص نیست که آیا مزیت ERCP عمدتاً مربوط به درمان و پیشگیری از بروز کلانژیت بالارونده است یا رفع انسداد مجرای پانکراتیک. همچنین اگر شک به وجود کلانژیت بالارونده،‌ خصوصاً در بیماران مبتلا به زردی وجود داشته باشد، ERCP در مراحل اولیه پانکراتیت ناشی از سنگ‌های صفراوی توصیه می‌شود. در بیمارانی که با استفاده از یک شاخص بالینی تعیین شدت نظیر مقیاس نمرده‌دهی گلاسکو یا رانسون، پیش‌بینی می‌شود که دچار پانکراتیت شدید هستند، انجام ERCP فوری احتمالاً سودمند است. از آنجایی که فایده ERCP محدود به بیماران دارای سنگ باقیمانده مجرای صفراوی است، راهبرد استفاده اولیه از MRCP یا EUS برای تشخیص، استفاده از ERCP را در پانکراتیت ناشی از سنگ صفراوی کاهش داده و با محدودسازی عوارض ERCP، نتایج بالینی را بهبود می‌بخشد.

صفحه 95/ اصول طب داخلی هاریسون 2012(بیماری‌های گوارش)/ دن لونگو... [و دیگران]/ ترجمه دکتر محمدمصطفی صفرپور/ انتشارات تیمورزاده و نشر طبیب/ چاپ اول/ سال 1391/ 264 صفحه/ 12500 تومان