توبه
يكي از مشهورترين احاديث نبوي در باب توبه، كه در پيش گفته‌ها آورديم، حديثي است كه توبه خداوند را با تمثيلي زيبا نشان داده است و آن چنين است كه: مردي مسافر در سرزميني خشك و مرگبار، رحل استراحت افكنده، به خواب مي‌رود و چون بيدار مي‌شود، مركبش را با آب و توشه گم شده مي‌بيند. در جست‌وجوي مركب اين سو و آن سو مي‌رود و چون گرما و تشنگي بر او غالب مي‌شود، تصميم مي‌گيرد تا به جاي نخست خود بازگردد و بخوابد تا مرگ او را دريابد؛ اما چون بار ديگر بيدار مي‌شود، مركبش را با آب و توشه در كنار خود مي‌يابد.
در اين حديث، افزوده است كه شادماني خداوند وقتي بنده‌اش به سوي او باز مي‌گردد و توبه مي‌كند، بيش از آن مرد توشه بازيافته است:
«إنَ الله تعالي أشدّ فرحاً بتوبة عبده من رجل أضلّ راحلته و زاده في ليلة ظلماء فوجدها فالله أشدّ فرحاً بتوبة عبده من ذلك الرجل براحلته حين وجدها».
به اين نكته كه درِ توبه هيچ‌گاه بسته نيست، بارها در احاديث تأكيد شده است. حديث نبوي ديگر، حكايت از آن دارد كه در توبه، دري است كه مسافت عرض آن 40 (يا 70) سال راه است و تا آستانه قيامت بسته نمي‌شود. به تعبير قرآن كريم، تا آن‌گاه كه «نَفَس انسان» به حلقوم نرسيد و در آستانة مرگ قرار نگرفته باشد، خداوند توبة او را مي‌پذيرد.
صفحات 60 و 61/ توبه/ محمدتقي خلجي / مؤسسه تنظيم و نشر آثار امام خميني (س)/چاپ اول/ سال 1390/ 118 صفحه/ 1500 تومان
پنجشنبه ۱۵ تیر ۱۳۹۱ - ۰۸:۰۰
نظر شما