به گزارش خبرگزاري كتاب ايران(ايبنا)، رمان «تالار پذیرایی پایتخت» اثر شايسته تقدير سومين دوره جايزه ادبي جلال آل‌احمد در سال 1389 است.

اين كتاب بعدازظهر شنبه، يكم بهمن،‌ با حضور محمد علی گودینی، نویسنده كتاب، فیروز زنوزی‌جلالی، كامران پارسی‌نژاد و محمد محمودی‌نورآبادی در حوزه هنری نقد شد. 

در اين برنامه ابتدا كامران پارسی‌نژاد با تاكید بر زيبايي نام كتاب گفت: عنوان كتاب تلفیقی است از تالار پذیرایی و مهاجرت به پایتخت و اشاره دارد به مهاجرت شهرستانی‌ها در دوران كودكی نویسنده به تهران؛ ‌در حالي كه تصور می‌شود در ابتدا شرایط خوبی برای زندگی در تهران فراهم بوده، ولي با خواندن رمان در مي‌يابيم كه تهران به تالاری تشبیه شده كه در آن از هیچكس پذیرایی نمی‌شود.
 
پارسی‌ن‍‍ژاد در ادامه این كتاب را از شاخص‌ترین آثار گودینی دانست و افزود: مدتي است كه بسیاری از نویسندگان پیشكسوت ما در حالت انفعالی و ركود قرار دارند، اما در آثار گودینی سير پیشرفت قابل توجهی را می‌توان دید و تاملی كه در نثر داستان‌های اين نويسنده وجود دارد، قابل توجه است. 

وی در ادامه گفت: نویسنده در این رمان سعی می‌كند بر پایه ضمیرناخودآگاه خود بنویسد، ضمیرناخودآگاه حالتی ست كه نویسنده تحت تاثیر اندوخته‌ها و تجربیات درونی خود در نگارش داستان قرار می‌گیرد. من گودینی را  نویسنده‌اي تجربه‌گرا می‌دانم كه سعی نكرده است كه واقعا برای شناخت دنیای دیگران برود و اندیشه و باورها و روحیات خودش در آثارش نهفته است. 

اين نويسنده  همچنين با بیان این كه نویسنده رمان «تالار پذیرایی پایتخت» به نوعی می‌خواسته آزاداندیشی را در كار خود لحاظ كند، گفت: نویسنده قصد داشته است از حوادث سیاسی دوران كودكی خود بگوید؛ اما جانبدارانه نباشد و به این دلیل كه نویسنده تجربه‌گرا است مجبور شده كودكي را كه برگرفته از دوران كودكی خود اوست، به عنوان شخصیت اصلی داستانش مطرح كند.
 
این نویسنده افزود: داستان «تالار پذیرایی پایتخت» دارای كلیپ‌ها و بخش‌هایی است كه هر كدام به نوبه خود زیباست، اما اين قسمت‌ها در كنار هم داستان را تشكیل نمی‌دهند.
 
در ادامه این نشست زنوزی‌جلالی، نویسنده و مجری این برنامه نيز با بیان این كه شخصیت‌ها، آمد و شدها و تمام عناصر داستاني «تالار پذیرایی پایتخت» نمی‌توانند فقط مبتني بر تخیل نویسنده باشند، اظهار كرد: شاید یكی از امتیازات داستان اشراف نویسنده به موضوع است؛ نويسنده چیزی را می‌گوید كه می‌شناسد و این مساله نشانگر هوشمندی‌های وی در نوشتن كتابش است. 

وی افزود: باید به اصطلاحاتی كه در طول داستان هست و ابزاری كه استفاده می‌شود دقت كرد؛ چرا كه نویسنده آن‌ها را می‌شناسد و البته از لحاظ زاویه دید می‌بینیم كه شخصیت خیلی منفعل است. 

اين داستان‌نويس در ادامه توضيح داد: نویسنده و به تبع آن غلامعلی،‌ راوی داستان، جغرافیای كارشان را خوب می‌شناسند و فضاسازی‌ها و داستان‌ها به درستی روایت می‌شوند و اشراف نویسنده به این موارد از وجوه مثبت كتاب است.
 
در ادامه این نشست محمد محمودی‌نورآباد نيز درباره اين كتاب گفت: وجه بومی كتاب برای من كه در روستا متولد شده‌ام، خیلی لذت‌بخش بود؛ مضاف بر اینكه مشخص است كه نویسنده پس زمینه را خوب می‌شناسد. در هر حال  احساس كردم با نویسنده‌ای طرفیم كه خودش را می‌نویسد و از این جهت كتاب گودینی را قابل تقدیر می‌دانم. 

وی همچنين خاطرنشان كرد: در كتاب تالار پذیرایی پایتخت بار داستان بر عهده شخصیت غلامعلی افتاده است كه سواد چندانی ندارد و به همین دلیل در جاهایی از داستان احساس می‌كنیم كه راوی را گم كرده‌ایم و با دانای كل روبه‌رو هستیم. 

محمودی نورآبادی با بیان این كه بهتر بود گودینی در كتابش از سوم شخص محدود برای بیان داستان استفاده می‌كرد، گفت: سیمین دانشور در كتاب «سوو شون» از این مساله استفاده خوبی كرده است و بهتر بود گودینی نیز داستانش را مانند كتاب سووشون روایت می‌كرد. 

گودینی نيز در پایان با تشكر از نقدهایی كه بر روی كتابش صورت گرفته، گفت: راوی داستان به اين دليل غلامعلی است كه بتوانيم از نگاه عینی او، «برات‌علی» را به مخاطب نشان دهیم. 

وی افزود: درباره كتاب ادعایی ندارم و فقط سنگینی این موضوع كه رژیم  شاه در دوران كودكی‌ام كشاورزی ما را نابود كرد، سال ها بر ذهنم بود. همچنین می‌خواستم تضادهایی كه در جامعه آن دوران رخ می‌داد را در داستانم نشان دهم. 

رمان «تالار پذيرايي پايتخت» سال 1388 از سوي انتشارات سوره مهر به چاپ رسيد.

گودینی همچنین با بیان این كه شاید اگر راوی داستانش سوم شخص بود رمانش روايت بهتري داشت، گفت: از طریق راوی می‌خواستم پاكی و صمیمیت روستایی‌ها را نشان بدهم كه با ورود به شهر از بین می‌رود.