ساعدی در گفت‌و‌گو با خبرگزاری ایران (ایبنا) گفت:  طی این سال‌ها پژوهش‌های بسیاری درباره شعر شهریار صورت گرفته و منتشر شده است. به عبارت دیگر می‌توان گفت این پژوهش‌ها گاهی به نظر بی‌اندازه زیاد و نالازم می‌رسند.
 
وی به ارایه دیدگاه هايش درباره سطح شاعری شهریار پرداخت و توضیح داد: به‌نظر من شهریار در شعر کلاسیک از بزرگان غزل فارسی بسیار بهره گرفته اما درون‌مایه غزل‌های آن‌ها را به زبانی ساده بیان کرده است. 

این شاعر یکی از دلایل موفقیت شهریار را هم‌عصری او با شاعران روان‌سرا و بدیع‌گو معرفی و تشریح کرد: هم‌عصری شهریار با شاعران روان‌سرا و بدیع‌گویی چون ایرج میرزا، پروین اعتصامی یا عارف قزوینی سکوی پرشی برای شهریار بود و او را در شعر مطرح کرد.

وی در توضیح دلیل دیگر این موفقیت اظهار کرد: شهرت شهریار از سوی دیگر به دلیل زبان مادری این شاعر که آذري بوده، است. در حقیقت توانایی این شاعر در سرایش اشعار روان فارسی به محبوبیت و موفقیت او کمک کرده است.

وی در ادامه به حرکت شهریار به سوی شعر نو اشاره کرد و گفت: این‌که در مقطعی شهریار به سوی شعر نو رفت و پس از آن از این حرکت ابراز پشیمانی کرد، نشان می‌دهد که شهریار شاعر نواندیشی از نظر قالب و محتوا نبوده است.

این پژوهش‌گر ادامه داد: شهریار با بسیاری از بزرگان شعر و ادب معاشرت داشته است. اما به سوی شاعران نوگرا از جمله نیما گرایش نیافت؛ چراکه نگرشی سنتی داشت.

وی در پایان یادآور شد: هرچند در مقطعی چنین گرایشی را پیدا کرد، اما به سرعت آن‌را رها کرده و تداوم نبخشیده است. بنابراین می‌توانیم بگوییم شهریار در ذات شاعرانه خویش کهن‌گرا بوده است.

سید محمدحسین بهجت تبریزی(۱۲۸۵-۱۳۶۷) متخلص به شهریار (پیش از آن بهجت) شاعر اهل آذربایجان بود که به زبان‌های فارسی و ترکی آذربایجانی شعر سروده ‌است.

وی در تبریز به‌دنیا آمد. در 27 شهریور 1367 درگذشت و بنا به وصیتش در مقبرة‌الشعرای همین شهر به خاک سپرده شد.

مهم‌ترین اثر شهریار منظومه «حیدربابایه سلام»(سلام به حیدربابا) از شاهکارهای ادبیات ترکی آذربایجانی است و شاعر در آن از اصالت و زیبایی‌های روستا یاد کرده‌ است.

شهریار در سرودن انواع گونه‌های شعر فارسی مانند قصیده، مثنوی، غزل، قطعه، رباعی و شعر نیمایی تبحر داشته ‌است. از جمله غزل‌های معروف او می‌توان «علی ای همای رحمت» و «آمدی جانم به قربانت» را نام برد.